Een verschil van 55 graden.
Door: Rixt Lanting
Blijf op de hoogte en volg Rixt
11 Februari 2012 | Oeganda, Kayunga
Lieve allemaal.
Mijn eerste bericht vanuit dit prachtige land.
Vanuit een ijskoud Nederland naar een droog en stoffig Uganda.
Mijn vertrek zaterdagnacht was koudkoudkoud... De wegen glad en de ramen van de auto ontdooiden maar niet. Niet getreurd, een warm onthaal lag in het vooruitzicht. We vertrokken maar flink op tijd, want we wisten niet wat voor omstandigheden we onderweg nog tegen konden komen. Het vliegtuig zat ongeveer voor een derde deel vol, omdat veel aansluitende vluchten geannuleerd waren. Was dat even boffen, 4 stoelen voor mij alleen, lang uitgestrekt een tukje doen, niet verkeerd. Drie films en 10 uur lang ratelende Russen later werd ik onthaald door Theo.
De warmte sloeg me tegemoet, wat een heerlijkheid!!
Omdat Michelle en Tessa in het guesthouse verblijven mag ik in de safarilodge van Theo bivakkeren. Het gaat er iedere keer wel op vooruit moet ik zeggen.
Omdat ik hier nu voor de vijfde keer ben merk ik dat ik het leven hier weer snel oppak en alles voelt erg vertrouwd. De mensen, het stof, de warmte, alle vrienden die ik hier ondertussen heb, het is alsof ik niet ben weggeweest, grappig is dat.
Zondagmiddag met de meiden in een busje Nansana verkend. De supermarkt ontdekt en over markjes gestruind. Colaatje drinken aan de kant van de weg en je bent al weer helemaal hier. Alle perikelen omtrent de elfstedentocht zijn me totaal ontgaan en ik denk dat ik daar helemaal niks aan gemist heb, op het schaatsen na dan. Maar goed, je kan ook niet alles hebben toch?
De hele week heb ik op de school doorgebracht. Ik houd me vooral bezig in de Pre Primary, ons kleuterklasje. Juf Mariam en Juf Lolita (klasse-assistent) zaten met smart op me te wachten, want het ontbreekt nog wat aan activiteiten waarmee ze de kinderen bezig kunnen houden. Er zitten nu 30 kinderen in de klas en dit mag nog tot 35 worden aangevuld. Dan zie je weer dat er allerlei verschillende leeftijden zijn toegelaten. Eigenlijk wilden we alleen 5 jarigen aannemen, maar de leerkrachten zwichten voor de teraardewerpingen van de ouders. Zo zitten er kinderen van ongeveer 9 en 3 jaar in de klas. De ouders liegen over de leeftijden want ze willen te graag deze kinderen op de Bondekoschool zien te krijgen. De leerkrachten kijken niet kritisch en geven maar wat toe. Op deze manier blijft het verschil in ontwikkeling groot en zie je al onmiddellijk de leerlingen die al veel meer kunnen en kinderen die nog in hun eigen wereldje zitten en waar het allemaal nog niet vlot binnenkomt. Toch is het erg leuk om in deze groep aan het werk te zijn. Helaas is mijn Luganda nog niet toereikend om de kinderen te verstaan. Ik leid de kringactiviteiten in het Engels, wat ze vlot oppakken en vervolgens gaan de kinderen spelen met allerlei materialen. De kasten zitten aardig vol en de kinderen verwonderen zich over zulke mooie spullen. Als je een kist met blokjes op tafel zet doet de graaicultuur zijn werk. De kinderen schuiven hun armen vol en hebben dan vervolgens geen plek en aandacht voor het spel. Ik ben aan het opbouwen geslagen en deel 10 blokjes of andere materialen uit waar ze eerst mee gaan spelen, vervolgens komt de rest op tafel en het blijkt goed te werken. Nu maar consequent zijn en dan zal het graaien hopelijk in geduld en vertrouwen omslaan.
In de andere klassen wordt hard gewerkt. Er wordt flink geramd en gestampt zoals altijd. Het blijft een uitdaging om deze leerkrachten de lessen te laten op leuken met een spel of creative activiteit. Soms wordt ik daar wel eens moedeloos van want de kinderen kopieren de leerkracht en het boek en van enige uitwisseling en interactie is nauwelijks sprake.
Het is dan ook geweldig dat Tessa en Michelle nu rondlopen en in P2 en P5 veel lessen gaan geven. Hopelijk inspireert dit de leerkrachten tot het vernieuwen van hun lesinhoud. We zullen zien. Zoals Theo altijd zegt; “Je moet lang op dezelfde spijker blijven kloppen”.
De juf van P2 blijkt nogal met haar handen en een stokje te wapperen en daar was Tessa erg van geschrokken. Deze juf is nieuw en heeft blijkbaar niet in de gaten wat voor gevolgen het heeft als dit wordt opgemerkt. Gelukkig betrapte ik haar zelf ook en ik heb gisteren maar eens een gesprek met haar gevoerd en hopelijk is het kwartje gevallen. Het blijkt dat de leerkrachten onderling elkaar eerder als rivaal zien dan dat ze goed kunnen samenwerken. Iets wat natuurlijk in deze cultuur zit ingebakken; ieder voor zich en God voor ons allen. Dat maakt ook dat nieuwe leerkrachten niet altijd op de hoogte zijn van het reilen en zeilen op de school en alles zelf maar uit moeten vinden. Dat betekent ook dat alle input die er vanuit Nederland komt weer opnieuw moet worden aangeboden. Het is iedere keer in dat opzicht weer een verlies als er een leerkracht vertrekt. Hopelijk blijft het team nu even constant en zullen de drie!!! zwangere juffen na hun verlof weer terugkeren.
Michelle en Tessa hebben ook hun plek gevonden. Natuurlijk was het even wennen, want op deze school zijn weinig overeenkomsten met het Nederlandse onderwijs. De lengte van de lessen, het nazeggen en overschrijven leidt tot slaapverwekkende momenten. Ik adviseer ze dan ook om zelf zoveel mogelijk lessen te geven, dat houd je scherp en zorgt dat de verveling niet toeslaat. Dat betekent natuurlijk wel veel voorbereiden en blijft er weinig vrije tijd over. Dan moet je soms gewoon even spijbelen voor een avontuur. Zo ontsnapten Michelle en ik gisteren even de school om wat fruit op de markt te kopen. Ook nog maar even een colaatje, gezien de hitte erg lekker. Daar kwamen we Hannington, een bodaboda knaap die ik ken, tegen en besloten bij hem achterop te springen om naar de markt in Nansana te gaan. Een klein avontuur, maar soms wil je ook wel even aan de sleur van de school ontsnappen. Daarna nog ananassen en meloenen smullen met de dames in de keuken. Het stelt weinig voor, maar van de eenvoud kun je ontzettend genieten. Soms moet je even je zinnen verzetten want Uganda is groter dan de school en de boerderij. Kleine momenten waar ik ontzettend van geniet.
Deze week kwam de inspecteur op bezoek. Een bolle Ugandees die behoorlijk omhooggevallen is. Hier let de inspectie niet op inhoud, maar maakt opmerkingen over schoenen, wc deuren, en schoolvlaggen die niet wapperen. Ik wilde hem de werkwijze van PP laten zien, kwam leuk met mijn map met thema’s op de proppen, maar mijnheer was alleen geinteresseerd in mijn emailadres en “How is Holland?”, tot drie keer toe... Tja en dan moet je ook nog beleefd blijven, want zo’n knakker heeft invloed. Hoewel Theo zich hier weinig van aantrekt. Toch is het wel leuk als iemand ook waardering toont, want deze school staat in geen vergelijking met alle andere scholen in deze regio. Dit soort mensen loopt met de borst vooruit, maar hebben geen flauw idee waar het werkelijk om gaat. De schoolresultaten van P7 waren dit jaar erg hoog, maar mijnheer ging ervan uit dat er wel gefraudeerd zou zijn, want dit was echt niet mogelijk voor een school zonder examencentrum. Tja....dan ben je wel uitgepraat. Schouders ophalen en gewoon doorgaan met doen waar je goed in bent.
Maar goed, in ieder geval geen stress over leerlingvolgsystemen en schoolresultaten waar je op afgerekend kunt worden. Geen zwarte lijst en wat dat betreft stelt het allemaal ook helemaal niks voor.
Morgen brengen we Robert naar Bombo waar hij 6 jaar naar een Turkse school gaat. Deze jongen woont bij Theo en heeft vorig jaar als beste leerling de Bondekoschool afgerond. Door zijn hoge prestaties mag hij nu naar deze school en bij het bekendmaken wipte hij een meter de lucht in. Een geweldige kans voor hem, een goede opleiding en een betere toekomstgarantie. Vorige week zijn er ook al drie meiden van onze school naar de onlangs gestarte middelbare school van “Weeshuis Piet” gebracht. Deze meisjes hebben een sponsor in Nederland die 4 jaar hun onderwijs betaalt. Heel goed nieuws, er zijn nu in ieder geval 4 kinderen die na de Primary School nog even doorgaan en een beter toekomstperspectief hebben. Dan blijven er helaas nog veel over die we niet kunnen helpen. Zoals Bryan, een ontzettend lieve, hardwerkende knul die het verdient om door te leren. Zijn ouders zijn arm, zijn vader heeft een olifantenbeen en kan niet werken. Moeder moet voor zijn 6 broertjes en zusjes zorgen dus een inkomen is er nauwelijks. Hij was ook verkozen om naar “Weeshuis Piet” te gaan, maar deze had nog geen opvang voor jongens. Een enorme teleurstelling voor hem en nu loopt hij rond en slijt zijn dagen met niks doen. Hij probeert wat chapati te verkopen, maar goed dat levert niet veel op, bovendien is de concurrentie moordend. Ik ben op zoek naar een sponsor voor hem, want dit is onacceptabel. Ik heb hem deze week een paar keer gesproken en ik heb het enorm met hem te doen. Ik ken hem 4 jaar en iedereen spreekt altijd vol lof over hem.
Daarnaast ben ik met Theo nog een weeshuisprojectje aan het uitwerken. Een oma hier aan de straat zorgt voor 10 kinderen, waarvan 5 kleinkinderen. De rest is op letterlijk op haar pad gekomen en zij kan ze niet wegsturen. Een ontzettend lieve vrouw die geen cent heeft en toch anderen opneemt die nergens heen kunnen. Deze moeder Theresa ga ik zeker helpen en ik ga met Theo een plan opzetten wat er nodig is zodat zij haar leven met wat minder zorgen kan leiden.
Tot slot dan, vanmiddag bezocht ik juf Mariam thuis. Ik kwam onverwacht even aan om te zien waar ze nu gesettled was. Dan blijf je je dus verbazen. Teacher Moses, haar neef bleek nu, roerde buiten de posho op een kolenbrandertje en binnen in het “hokje” stond welgeteld een bed, bank, tafel en kastje met tv en stereo. En dat is het dan. Verveling alom natuurlijk als er geen stroom is, wat doe je dan. De was, strijk en afwas, dan houdt het wel op. Zijn deze mensen blij dat ze een baan hebben waar ze zich kunnen bezighouden... Ik kreeg weer zo’n heerlijk bordje posho en bruine bonen aangereikt en heb dit voor het eerst met mijn handen gegeten op zijn Afrikaans, nou dat valt heus nog niet mee. Daarna met z’n allen nog even een kaartspelletje gespeeld en toen weer huiswaarts.
Zo..., genoeg indrukken en klussen in een week. Er volgen er nog negen, ik heb wel besloten me eerst tot deze taken te beperken, want je kan uiteraard niet iedereen helpen en je moet daar keuzes in maken, hoe moeilijk ook. Natuurlijk is dat niet eenvoudig en zou je wensen dat je voor een ieder in nood wat kon betekenen, maar goed, alles wat er mogelijk is wil ik oppakken en ik voel me gesteund door mijn achterban.
Lieve mensen, ik begrijp dat de elfstedenkoorts weer wat aan het zakken is, hopelijk neemt de temperatuur hier wat af, want het werkt soms wat verlammend en kom je traag vooruit. Maar niet geklaagd hoor, ik vind het heerlijk! Zoals altijd voel ik me een bevoorrecht mens en dankbaar dat ik dit kan en mag doen. Ieder die mij hiervoor de kans geeft bedank ik van harte, want ik realiseer me heel goed dat ik afhankelijk ben van de goodwill van een aantal dierbaren. Zoals we hier dan zeggen; weebale njo!!!
Tot het volgende loggggg.
Zoenen, Rixt
Mijn eerste bericht vanuit dit prachtige land.
Vanuit een ijskoud Nederland naar een droog en stoffig Uganda.
Mijn vertrek zaterdagnacht was koudkoudkoud... De wegen glad en de ramen van de auto ontdooiden maar niet. Niet getreurd, een warm onthaal lag in het vooruitzicht. We vertrokken maar flink op tijd, want we wisten niet wat voor omstandigheden we onderweg nog tegen konden komen. Het vliegtuig zat ongeveer voor een derde deel vol, omdat veel aansluitende vluchten geannuleerd waren. Was dat even boffen, 4 stoelen voor mij alleen, lang uitgestrekt een tukje doen, niet verkeerd. Drie films en 10 uur lang ratelende Russen later werd ik onthaald door Theo.
De warmte sloeg me tegemoet, wat een heerlijkheid!!
Omdat Michelle en Tessa in het guesthouse verblijven mag ik in de safarilodge van Theo bivakkeren. Het gaat er iedere keer wel op vooruit moet ik zeggen.
Omdat ik hier nu voor de vijfde keer ben merk ik dat ik het leven hier weer snel oppak en alles voelt erg vertrouwd. De mensen, het stof, de warmte, alle vrienden die ik hier ondertussen heb, het is alsof ik niet ben weggeweest, grappig is dat.
Zondagmiddag met de meiden in een busje Nansana verkend. De supermarkt ontdekt en over markjes gestruind. Colaatje drinken aan de kant van de weg en je bent al weer helemaal hier. Alle perikelen omtrent de elfstedentocht zijn me totaal ontgaan en ik denk dat ik daar helemaal niks aan gemist heb, op het schaatsen na dan. Maar goed, je kan ook niet alles hebben toch?
De hele week heb ik op de school doorgebracht. Ik houd me vooral bezig in de Pre Primary, ons kleuterklasje. Juf Mariam en Juf Lolita (klasse-assistent) zaten met smart op me te wachten, want het ontbreekt nog wat aan activiteiten waarmee ze de kinderen bezig kunnen houden. Er zitten nu 30 kinderen in de klas en dit mag nog tot 35 worden aangevuld. Dan zie je weer dat er allerlei verschillende leeftijden zijn toegelaten. Eigenlijk wilden we alleen 5 jarigen aannemen, maar de leerkrachten zwichten voor de teraardewerpingen van de ouders. Zo zitten er kinderen van ongeveer 9 en 3 jaar in de klas. De ouders liegen over de leeftijden want ze willen te graag deze kinderen op de Bondekoschool zien te krijgen. De leerkrachten kijken niet kritisch en geven maar wat toe. Op deze manier blijft het verschil in ontwikkeling groot en zie je al onmiddellijk de leerlingen die al veel meer kunnen en kinderen die nog in hun eigen wereldje zitten en waar het allemaal nog niet vlot binnenkomt. Toch is het erg leuk om in deze groep aan het werk te zijn. Helaas is mijn Luganda nog niet toereikend om de kinderen te verstaan. Ik leid de kringactiviteiten in het Engels, wat ze vlot oppakken en vervolgens gaan de kinderen spelen met allerlei materialen. De kasten zitten aardig vol en de kinderen verwonderen zich over zulke mooie spullen. Als je een kist met blokjes op tafel zet doet de graaicultuur zijn werk. De kinderen schuiven hun armen vol en hebben dan vervolgens geen plek en aandacht voor het spel. Ik ben aan het opbouwen geslagen en deel 10 blokjes of andere materialen uit waar ze eerst mee gaan spelen, vervolgens komt de rest op tafel en het blijkt goed te werken. Nu maar consequent zijn en dan zal het graaien hopelijk in geduld en vertrouwen omslaan.
In de andere klassen wordt hard gewerkt. Er wordt flink geramd en gestampt zoals altijd. Het blijft een uitdaging om deze leerkrachten de lessen te laten op leuken met een spel of creative activiteit. Soms wordt ik daar wel eens moedeloos van want de kinderen kopieren de leerkracht en het boek en van enige uitwisseling en interactie is nauwelijks sprake.
Het is dan ook geweldig dat Tessa en Michelle nu rondlopen en in P2 en P5 veel lessen gaan geven. Hopelijk inspireert dit de leerkrachten tot het vernieuwen van hun lesinhoud. We zullen zien. Zoals Theo altijd zegt; “Je moet lang op dezelfde spijker blijven kloppen”.
De juf van P2 blijkt nogal met haar handen en een stokje te wapperen en daar was Tessa erg van geschrokken. Deze juf is nieuw en heeft blijkbaar niet in de gaten wat voor gevolgen het heeft als dit wordt opgemerkt. Gelukkig betrapte ik haar zelf ook en ik heb gisteren maar eens een gesprek met haar gevoerd en hopelijk is het kwartje gevallen. Het blijkt dat de leerkrachten onderling elkaar eerder als rivaal zien dan dat ze goed kunnen samenwerken. Iets wat natuurlijk in deze cultuur zit ingebakken; ieder voor zich en God voor ons allen. Dat maakt ook dat nieuwe leerkrachten niet altijd op de hoogte zijn van het reilen en zeilen op de school en alles zelf maar uit moeten vinden. Dat betekent ook dat alle input die er vanuit Nederland komt weer opnieuw moet worden aangeboden. Het is iedere keer in dat opzicht weer een verlies als er een leerkracht vertrekt. Hopelijk blijft het team nu even constant en zullen de drie!!! zwangere juffen na hun verlof weer terugkeren.
Michelle en Tessa hebben ook hun plek gevonden. Natuurlijk was het even wennen, want op deze school zijn weinig overeenkomsten met het Nederlandse onderwijs. De lengte van de lessen, het nazeggen en overschrijven leidt tot slaapverwekkende momenten. Ik adviseer ze dan ook om zelf zoveel mogelijk lessen te geven, dat houd je scherp en zorgt dat de verveling niet toeslaat. Dat betekent natuurlijk wel veel voorbereiden en blijft er weinig vrije tijd over. Dan moet je soms gewoon even spijbelen voor een avontuur. Zo ontsnapten Michelle en ik gisteren even de school om wat fruit op de markt te kopen. Ook nog maar even een colaatje, gezien de hitte erg lekker. Daar kwamen we Hannington, een bodaboda knaap die ik ken, tegen en besloten bij hem achterop te springen om naar de markt in Nansana te gaan. Een klein avontuur, maar soms wil je ook wel even aan de sleur van de school ontsnappen. Daarna nog ananassen en meloenen smullen met de dames in de keuken. Het stelt weinig voor, maar van de eenvoud kun je ontzettend genieten. Soms moet je even je zinnen verzetten want Uganda is groter dan de school en de boerderij. Kleine momenten waar ik ontzettend van geniet.
Deze week kwam de inspecteur op bezoek. Een bolle Ugandees die behoorlijk omhooggevallen is. Hier let de inspectie niet op inhoud, maar maakt opmerkingen over schoenen, wc deuren, en schoolvlaggen die niet wapperen. Ik wilde hem de werkwijze van PP laten zien, kwam leuk met mijn map met thema’s op de proppen, maar mijnheer was alleen geinteresseerd in mijn emailadres en “How is Holland?”, tot drie keer toe... Tja en dan moet je ook nog beleefd blijven, want zo’n knakker heeft invloed. Hoewel Theo zich hier weinig van aantrekt. Toch is het wel leuk als iemand ook waardering toont, want deze school staat in geen vergelijking met alle andere scholen in deze regio. Dit soort mensen loopt met de borst vooruit, maar hebben geen flauw idee waar het werkelijk om gaat. De schoolresultaten van P7 waren dit jaar erg hoog, maar mijnheer ging ervan uit dat er wel gefraudeerd zou zijn, want dit was echt niet mogelijk voor een school zonder examencentrum. Tja....dan ben je wel uitgepraat. Schouders ophalen en gewoon doorgaan met doen waar je goed in bent.
Maar goed, in ieder geval geen stress over leerlingvolgsystemen en schoolresultaten waar je op afgerekend kunt worden. Geen zwarte lijst en wat dat betreft stelt het allemaal ook helemaal niks voor.
Morgen brengen we Robert naar Bombo waar hij 6 jaar naar een Turkse school gaat. Deze jongen woont bij Theo en heeft vorig jaar als beste leerling de Bondekoschool afgerond. Door zijn hoge prestaties mag hij nu naar deze school en bij het bekendmaken wipte hij een meter de lucht in. Een geweldige kans voor hem, een goede opleiding en een betere toekomstgarantie. Vorige week zijn er ook al drie meiden van onze school naar de onlangs gestarte middelbare school van “Weeshuis Piet” gebracht. Deze meisjes hebben een sponsor in Nederland die 4 jaar hun onderwijs betaalt. Heel goed nieuws, er zijn nu in ieder geval 4 kinderen die na de Primary School nog even doorgaan en een beter toekomstperspectief hebben. Dan blijven er helaas nog veel over die we niet kunnen helpen. Zoals Bryan, een ontzettend lieve, hardwerkende knul die het verdient om door te leren. Zijn ouders zijn arm, zijn vader heeft een olifantenbeen en kan niet werken. Moeder moet voor zijn 6 broertjes en zusjes zorgen dus een inkomen is er nauwelijks. Hij was ook verkozen om naar “Weeshuis Piet” te gaan, maar deze had nog geen opvang voor jongens. Een enorme teleurstelling voor hem en nu loopt hij rond en slijt zijn dagen met niks doen. Hij probeert wat chapati te verkopen, maar goed dat levert niet veel op, bovendien is de concurrentie moordend. Ik ben op zoek naar een sponsor voor hem, want dit is onacceptabel. Ik heb hem deze week een paar keer gesproken en ik heb het enorm met hem te doen. Ik ken hem 4 jaar en iedereen spreekt altijd vol lof over hem.
Daarnaast ben ik met Theo nog een weeshuisprojectje aan het uitwerken. Een oma hier aan de straat zorgt voor 10 kinderen, waarvan 5 kleinkinderen. De rest is op letterlijk op haar pad gekomen en zij kan ze niet wegsturen. Een ontzettend lieve vrouw die geen cent heeft en toch anderen opneemt die nergens heen kunnen. Deze moeder Theresa ga ik zeker helpen en ik ga met Theo een plan opzetten wat er nodig is zodat zij haar leven met wat minder zorgen kan leiden.
Tot slot dan, vanmiddag bezocht ik juf Mariam thuis. Ik kwam onverwacht even aan om te zien waar ze nu gesettled was. Dan blijf je je dus verbazen. Teacher Moses, haar neef bleek nu, roerde buiten de posho op een kolenbrandertje en binnen in het “hokje” stond welgeteld een bed, bank, tafel en kastje met tv en stereo. En dat is het dan. Verveling alom natuurlijk als er geen stroom is, wat doe je dan. De was, strijk en afwas, dan houdt het wel op. Zijn deze mensen blij dat ze een baan hebben waar ze zich kunnen bezighouden... Ik kreeg weer zo’n heerlijk bordje posho en bruine bonen aangereikt en heb dit voor het eerst met mijn handen gegeten op zijn Afrikaans, nou dat valt heus nog niet mee. Daarna met z’n allen nog even een kaartspelletje gespeeld en toen weer huiswaarts.
Zo..., genoeg indrukken en klussen in een week. Er volgen er nog negen, ik heb wel besloten me eerst tot deze taken te beperken, want je kan uiteraard niet iedereen helpen en je moet daar keuzes in maken, hoe moeilijk ook. Natuurlijk is dat niet eenvoudig en zou je wensen dat je voor een ieder in nood wat kon betekenen, maar goed, alles wat er mogelijk is wil ik oppakken en ik voel me gesteund door mijn achterban.
Lieve mensen, ik begrijp dat de elfstedenkoorts weer wat aan het zakken is, hopelijk neemt de temperatuur hier wat af, want het werkt soms wat verlammend en kom je traag vooruit. Maar niet geklaagd hoor, ik vind het heerlijk! Zoals altijd voel ik me een bevoorrecht mens en dankbaar dat ik dit kan en mag doen. Ieder die mij hiervoor de kans geeft bedank ik van harte, want ik realiseer me heel goed dat ik afhankelijk ben van de goodwill van een aantal dierbaren. Zoals we hier dan zeggen; weebale njo!!!
Tot het volgende loggggg.
Zoenen, Rixt
-
11 Februari 2012 - 16:53
Robert Bloemendal:
Wat een leuk verhaal, zo herkenbaar. En wat een luxe spullen hebben ze daar. In ons dorp is het veel minder luxe. Kom maar snel eens kijken bij Krista,
groet vanuit koud nederland. -
11 Februari 2012 - 17:31
Wilma:
Tjonge Rixt ik zit weer te smullen van je verhalen..
En wat is er veel te doen...
heel goed je nu te richten op de projecten enne niet te veel..
Alles wat je doet is winst, meid..
ook leuk om Michelle zo bezig te zien doe haar de hartelijke groeten!!
je bent een kanjer,
Wilma -
11 Februari 2012 - 18:26
Carolien:
Lieve kanjer, wat ben je alweer druk. Gelukkig heb je ook geniet momentjes en dat is wel super fijn voor je. Haal voldoening uit alle geweldige dingen die je doet of het nu werken in P1 is of met een colaatje langs de weg. Ik geniet van je verhalen en zie uit naar de volgende.
Ben je trouwens nog geslaagd op de markt. Zie hele leuke jurken en rokjes hangen. Helemaal jouw smaak, toch ;-)?
Xxx -
11 Februari 2012 - 18:28
Cas Elshof:
Lieve juf Rixt wat is het warm bij jou. Hier is het nog heel koud! Wat heb je mooie spullen meegenomen voor de kindjes daar, knap hoor! Veel succes daar, dikke kus van Cas -
11 Februari 2012 - 18:49
Mariette:
Wat goed om te lezen dat jullie zulke goede en leuke dingen doen. super. geniet er van. dikke kus voor jou en de andere twee meisjes.xxx -
11 Februari 2012 - 20:35
Maarten:
he skatteke, ik dacht dat jij het een beeetje rustig aan zou doen??????? Toch wist ik dit wel.... jij bent niet geschikt voor landweggetjestempo..... vol gas op de snelweg! Hou wel een beetje je energiepijl in de gaten en voor de rest heb je al mijn zegen.... maar dat wist je al!
Dikke knuffel! -
11 Februari 2012 - 21:34
Hélène :
Hey Rixt, altijd goed om te lezen over je belevenissen in Oeganda en dat je zoveel kunt betekenen voor de kindjes daar. Ze zien er prachtig uit met dat mooie kleurrijke speelgoed. Super ook wat de twee andere meiden doen, stoer hoor. (Groetjes aan Michelle.)
Lieve Rixt geniet vooral van alles wat je meemaakt. Dikke knuffel.
-
11 Februari 2012 - 22:02
Elma:
Een mooi verhaal Rixt, wat een lange tijd kun je daar verblijven. Goed hoor en dan al die plannen van je.
Het etentje houden we maar tegoed tot je weer in Nederland bent.
Veel succes met alles en ik volg je boeiende
verhalen.
Elma -
11 Februari 2012 - 23:23
Pa:
Hi Rixt,dat was een lang rapport van je.Ik krijg zo een goed beeld waar je allemaal voor staat.Fijn dat je goed tegen de warmte kunt.Heb je wat de pomp betreft al voortgang?
Morgen dooi hier.Veelt sterkte.Pas goed op jezelf!!! -
12 Februari 2012 - 11:00
Biny:
Rixt, wat heb je in die korte tijd dat je er bent al veel ondernomen en meegemaakt.
Je verhaal lezen en die spelende kinderen op de foto's zien daar geniet ik erg van.
lieve groeten,
Biny
-
12 Februari 2012 - 11:55
Carolien G.:
Lieve Rixt, Wat een mooi verslag en die foto's....geweldig! Ik heb bewondering voor je hoor! Pas goed op jezelf en blijf genieten. X Carolien. -
12 Februari 2012 - 12:21
Theun:
Wat ik zo mooi in je verslag vind is dat je zo kunt genieten van de kleine dingen. Dankjeweldat je me zo'n mooie inkijk geeft van wat je daar doet. Die inspecteur! Heb je geen neiging om die gast achter het behang te plakken? En ... Dat eten met je vingers. Bruine bonen! Grr. Voor hier voorlopig nog snert. Met vork en mes haha! Nog veel mooie momenten hoor. Hier vallen weer wat sneeuwvlokjes. -
12 Februari 2012 - 12:32
Froukje:
Wat een prachtig verhaal weer en wat doen jullie weer geweldig goed werk.
Ons raakt ook het verhaal van Bryan, want wat als kinderen geen toekomst hebben? Je zegt dat je op zoek bent naar een sponsor. Wij vragen ons af wat we ons daar bij voor moeten stellen? Misschien kun je dat een volgende keer uitleggen.
Geweldig dat heel veel materiaal weer een nieuwe bestemming krijgt en met zoveel enthousiasme wordt ontvangen.
Succes
De van den Bergjes -
12 Februari 2012 - 19:57
Tilly:
Lieve Rixt, ja ja beloofd is beloofd, ik volg je prachtige verhalen en ervaringen met veel bewondering. De schaatskilometers die je gemist hebt, heb ik voor je gereden, heerlijk!! Geniet van je tijd daar en laat ons mee genieten, doe ook vooral de groetjes aan Michelle.
liefs Rene en Tilly -
13 Februari 2012 - 12:48
Anna:
Mooi verhaal weer mam. Je bent een topper. En ik schrok wel wat ik las over Bryan, ik hoop heel erg dat hij toch nog daar naartoe kan!!!! -
13 Februari 2012 - 20:00
Janneke Ooms:
Wat mooi om te lezen! Goed werk verzet je daar hoor. Veel succes.
Gr. Janneke ooms -
13 Februari 2012 - 20:33
Lida:
Ha Rixt, wat een prachtig lang verhaal van wat je allemaal beleefd.
Ook ik ben benieuwd wat je bedoelt met de sponsering van Bryan. Kun je daar de volgende keer iets meer over schrijven?
Ga lekker door en neem niet te veel hooi op het vorkje of he.... op z'n Afrikaans ..in je handen!
liefs Lida -
13 Februari 2012 - 21:31
Jos, Bondeko:
Hoi Rixt. weer genoten van je verhaal en zie het voor mij.
Genieten hoort er ook bij! Dus pak die momenten. Fijn dat de kinderen er ook blij mee zijn met alles wat jij/jullie hen brengen. Leuk ook dat de stagiaires hun draai gaan vinden. HEEEEL veel succes en nogmaals, geniet er van.
-
14 Februari 2012 - 10:39
Lies:
Hay Rixt, wat een mooi verslag weer van alle dingen die je doet en meemaakt! Super om al die koppies met dat speelgoed in de weer te zien.
Doe ook de groeten aan Michelle van me. Vind het heel dapper dat ze zo ver weg van huis haar stage doet!
Lie(f)s! -
14 Februari 2012 - 18:28
Lisa Van Der Zaan:
Lieve juf Rixt,
Ik hou van jou. Ik hoop dat ze blij zijn met het speelgoed. Ik heb een tekening voor jou en de kinderen van de Bondeko school gemaakt. Ik hoop dat jullie hem mooi vinden. En de tekening krijg je nog.
groetjes van Lisa -
15 Februari 2012 - 21:09
Saskia:
Lieve Rixt,
Wat is het toch geweldig om te zien en te lezen wat je daar allemaal doet. Petje af, hoor! En wat een stralende koppies op de foto's! Daar doe je het toch allemaal voor?! Ik kan me ook heel goed voorstellen dat je iederéén daar zou willen helpen. Tja, dan moet je dus inderdaad keuzes maken...
Doe je wel een beetje rustig aan? Je hebt je energie ook nog nodig in de negende week... En jou kennende is het nu gewoon volle bak... Geniet ervan en doe de hartelijke groeten aan Michelle! Liefs en een dikke zoen, Saskia -
17 Februari 2012 - 18:12
Fleur Van Veen:
Lieve juf Rixt,
Ik wil dat je morgen weer terug komt, want ik mis je heel erg.
Het is hier nu winter, maar niet zo koud meer. Vandaag scheen hier de hele dag de zon, maar ze zeggen dat het zondag weer gaat sneeuwen.
Veel liefs, kusjes en knuffels van Fleur
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
