Workshops, boda boda's, schoenendozen, de equator

Daar zijn we weer...
De tijd vliegt en de ervaringen stapelen zich op.

Vorige week heb ik met teacher Allon een daycare en een school in Kampala bezocht. Een voorlichting en een workshop. Tjonge, een hele ervaring. Het bezoek op de daycare was verrassend. Voor het eerst een dame die niet in commerciele begrippen denkt, maar in het belang van kinderen. Een klein gebeuren op haar eigen compound. Kleine groepjes kinderen met een maximaal aantal van 30 kinderen totaal. Kwaliteit voor kwantiteit dat is een ongebekend begrip in Uganda. De meeste scholen gaan voor het geld en kunnen het dan vervolgens niet uitgeven. De workshop op de Mother Care school ging wat traag van start. De 12 dames kwamen sjokkend en puffend binnen met gezichten op storm. Het ijs moest gebroken, maar na wat spelletjes en activiteiten werd er volop gegiegeld en kwamen de dames los. Een eenvoudig memoriespelletje zorgt hier voor heel wat hilariteit. Dat maakt het werken hier iedere keer zo ontzettend leuk en zinvol. Alle activiteiten die je aanbiedt zijn nieuw en men vindt alles altijd heel erg leuk. Genieten van mijn kant, want iedere bijdrage wordt zo vol ontvangen en dat maakt dat je je steeds erg nuttig voelt. Het materiaal viel in ontzettend goede aarde, en ik moest voor mijn pakketje vechten om het weer mee te nemen. Volgens afspraak zou men cash betalen, aangezien ik geen cheques kan innen en het raadt zich raden dat er uiteraard geen geld was. Dus pakketjes weer mee terug naar de boerderij. Helaas.....je laat hier niets achter zonder betaling anders wordt het een strijd om ooit je geld nog te krijgen. Vervolgens is Allon 3x!! op en neer gereisd om het geld te ontvangen en uiteindelijk het pakket weer weg te brengen. Wat een omslachtig gedoe...vreselijk. Niks gaat gemakkelijk en vanzelfsprekend.

Donderdagochtend heel vroeg kwam eindelijk Karin aan om 10 dagen met me mee te ervaren. Zo ontzettend leuk om haar op het vliegveld te zien staan, heel bijzonder om elkaar hier in het verre Uganda te ontmoeten. Natuurlijk volgde er eerst een uitgebreide rondleiding op het terrein van de boerderij en de school, kennismaking met alle vrienden en collega's en de omgeving. Zichtbaar genietend nam Karin het allemaal in zich op. Vrijdag volgde er een uitgebreide rondgang door de klassen, waar ik ook weer verrassende elementen zag. Zo blijkt dus dat het spellingsprogramma nog steeds op volle toeren draait en het begrijpend lezen in de klassen wordt uitgevoerd. Er wordt overal flink lesgegeven, behalve als er een tropische regenbui op het golfplaten dak klettert, dan stopt alles en is het hangen op de tafel geblazen.
Zaterdagochtend kwam Maarten aan en hebben we onmiddellijk de gang naar Kampala ingezet. Alle drie op een boda boda door de stad crossen...heerlijk wat een geweldig avontuur. De start bij de moskee was wel ontzettend hylarisch en zette de toon voor de dag. Als vrouwen werden we compleet in allerlei doeken getooid om ons respect voor de Islam te tonen. Nou...ik kan zeggen...alle vrouwelijkheid word je wel ontnomen. Een fantastische fotosessie volgde natuurlijk, want dit dramatische moment moest goed worden vastgelegd. Uiteraard moest de minaret beklommen worden. Ik dank Khadaffi voor zijn inspanningen. Vanaf deze hoogte hadden we een waanzinnig uitzicht over de stad. Onze Walter heeft ons uitgebreid geinformeerd over alle heuvels en bezienswaardigheden. De moskee hebben we enigszins ontheiligd met domino vallen tijdens het gebed, wat trouwens een geweldige aerobics oefening blijkt te zijn, en het spelletje “hoofddoekje trek”. Het islamitische geloof is denk ik niet aan ons besteed. Daagt uit tot veel ondeugendheid namelijk.
Vervolgens sprongen we op onze boda boda en hebben de hele stad bekeken. Wat een geweldige trip en ervaring om Kampala te verkennen. Alle tempels, markten, lokale restaurantjes waren verrassend en een feest om te ervaren. Voor mij een totale nieuwe beleving van de stad. Wat hebben we genoten van deze georganiseerde trip. Ter afsltuiting een frisse duik in het zwembad van een hotel om onze porien schoon te wassen van stof en uitlaatgassen en tot slot een etentje in het ronddraaiende restaurant van Garden City met een prachtige city view. Hulde aan Walter die Mzungu's begrijpt en zich daarop kan afstemmen.

Zondag hebben we een bezoek gebracht aan juf Mariam en haar kleine mannetje. Vorig jaar nog zwanger en nu staat het ventje alweer. Haar vriend was er ook. Hij komt in de weekenden langs, want hij werkt 10 km verderop, waardoor samenleven onmogelijk is. Tot 21.00 op school en dan is het te laat om door het drukke verkeer vriendin en kind te bezoeken en vervolgens weer huiswaarts te gaan. Een relatie is niet simpel hier. We hebben Mariam kunnen overhalen mee te gaan naar het zwembad wat een fantastisch uitje voor haar was. Gelukkig had ze een badpak en wilde ze maar wat graag mee. Karin heeft zich bewezen als badjuffrouw en heeft haar de eerste beginselen van het zwemmen geleerd. Nou.....niet alleen Mariam kwam aan de beurt, alle badgasten keken vol interesse toe naar de zweminstructies en gingen zelf flink aan het oefenen. Wat toch mooi en ontroerend om volwassen mensen zo vol gedrevenheid bezig te zien en de wil hebben om iets te leren.
Mariam heeft genoten van deze middag en weer merk je dat gevoel van intense dankbaarheid dat je met deze eenvoudige middelen iets voor een medemens kan betekenen. Kleine gebaren maken hier een wereld van verschil en dat geeft zoveel voldoening... (schreef ik dat al eerder??)

Tenslotte hadden we vandaag twee juffen (Nederlandse) van Weeshuis Piet op bezoek. Zij werken daar met een Engelse methode voor het aanvankelijk lezen en hebben daar goede ervaringen mee met hun Ugandese leerkrachten. Een prachtig model wat ook voor de Bondekoschool kan werken. De juffen van de P1 en P2 moeten maar eens op onderzoek uit op deze school en ervaringen opdoen. Zo blijven we onderzoeken hoe we kwaliteit kunnen verbeteren. De dag afgesloten met een langdradige en slaapverwekkende teammeeting. Eindeloos herhalen en enorme breedsprakigheid doen me verschrikkelijk vervelen. Spijkers met koppen willen we zien! Maar goed, ik ben niet in Nederland en pas me aan aan het ritme van de Ugandees, maar echt....dat kost me veel moeite.

Van de week gaan we nog een paar uitstapjes maken zodat Karin ook nog wat anders van het prachtige Uganda kan ervaren. Natuurlijk geniet ik daar ook volop van, want ach.....het verveelt hier nooit! Ik geloof dat Karin ook al besmet is geraakt met het Afrika virus en een medicijn is hier nog niet voor uitgevonden geloof ik!


Ondertussen is het nu woensdagavond en we waren een aantal dagen verstoken van het internet vandaar dat dit verhaal wat later dan bedoeld de ether ingaat. Vandaag hebben we een fantastische dag met onze Walter beleefd. Een reis naar de evenaar om daar het zuidelijk en noordelijk halfrond in 1 lijf te ervaren. Bijzonder moment met veel lol uiteraard. Vervolgens de lange weg terug naar Kampala waar we vanaf een heuvel van een prachtig uitzicht op het Lake Victoria hadden. Doorgereden naar een lokale markt waar allerlei vissen werden verhandeld. De tilapia is wel de meest bekendste en uiteraard hebben we die uitgeprobeerd. Zalig, we hebben onze vingers er bijna bij opgegeten. Tot slot nog een boottochtje in een wrakke boot met prehistorische peddels gemaakt. Hilariteit alom, aangezien er een zware lucht aankwam met dreigend onweer was het tochtje van korte duur maar door onze zgn. paniek een fantastisch moment. De mensen aan de kant hebben genoten van ons gebrul, gezang en gespeelde angst. Kleddernat van het gespetter vluchten we naar de auto waar vervolgens een enorme regenbui losbarstte. Wat een geluk, we waren net op tijd terug. En dan weer terug naar huis... Oef....wat is het verkeer in Kampala toch een drama rond zessen. We hebben bijna drie uur over zo'n 25 kilometer gedaan. Wel even genoeg voor deze week. Gistermiddag waren we ook al met een rammelbusje naar Kampala geweest om in te slaan op de craftmarket. Mocht er nog iemand een verlanglijstje hebben, ik winkel hier graag, maar zorg er de volgende keer voor dat ik bijtijds terug ga...
Mocht iemand het vermoeden hebben dat we de laatste dagen niet zoveel hebben uitgevoerd, niets is minder waar... We hebben zo'n 200 dozen gesorteerd en allerlei schoolmaterialen uitgezocht. Het leek wel of er in onze woonkamer een bom was ontploft, wat een bende. Morgen gaat de laatste vracht naar school en zullen we een tijd in de container door moeten brengen om alles te ordenen. Daarnaast gaan we spelcircuits opzetten in de P1 en P2, want hier mag wel wat meer ontspanning plaatsvinden. Dus....werk aan de winkel!
Karin is er nog twee dagen, nog even genieten dus.... Maarten is ondertussen aan zijn missie begonnen en rijdt rond met zijn Toyota Raf en verblijft nu in het zuid-oosten.
We hebben weer een geweldige tijd hier, genieten met volle teugen. Nederland nog steeds in de kou begrijp ik, wij genieten volop van de zon met zo'n nu en dan “a heavy shower”. Dit land met zijn prachtige mensen, natuur, gekte, geuren en kleuren verveelt me nooit!



Tot het volgende log.
Karin groet jullie allen!!!
Zoenen en liefs,
teacher Rixtie

(helaas heb ik een fout gemaakt bij de plaatsing van mijn vorige log, zodat er een aantal reacties zijn verdwenen, mijn excuses hiervoor. Hopelijk gaat het nu in 1 keer goed.)