De kop is eraf; het eerste pakket verkocht!!

Lieve vrienden,

Negen uur zaterdagochtend, een hectische week achter de rug en gisteren ging het lichtje om 21.00 uit. Fris en fruitig om 7 uur uit mijn bedje gesprongen, zin in de zon en een mooie dag. Weekend....fijn. Na mijn gebruikelijke kopje thee en bakje kwark eerst maar eens mijn eigen plekje ontstoffen en moddervrij maken. Met halfgare zwabber, een trekker die de helft laat liggen en halflauw water de vloeren maar eens flink onder handen genomen. Uiteindelijk maar als een Afrikaanse vrouw het overtollige water op handen en knieen opgedweild. Vervolgens mijn hoofd maar weer eens in de haarverf gezet en mijn gezicht in een masker om de porien weer open te krijgen. Je wilt je toch nog wel een beetje vrouw blijven voelen hier. Daar zit ik dus nu te typen met een kop vol verf en witte prut, sarongetje aan in de zon op mijn terrasje. Zomaar even een beeld.

Deze week waren alle kinderen weer terug op school. Alle...? Nee helaas, als kinderen hier blijven zitten is dat een goede reden om de kinderen naar een andere school te doen. Schoolhoppen is hier heel normaal. Aangezien de Bondekoschool geen kinderen in andere jaren meer van andere scholen aanneemt, dunnen de klassen in de bovenbouw dus wat uit. Zo’n 20 kinderen in P6 en P7, beetje weining, maar goed, wel veel aandacht voor de individuele leerling zullen we maar zeggen. Ik heb met George al uitgebreid gesproken over het fenomeen zittenblijven, op deze schaal is dit echt onacceptabel.
Jammer genoeg konden de kinderen en leerkrachten nog niet hard aan het werk aangezien het schoolmateriaal niet was aangekomen. Geen schriften, pennen en krijtjes. Tja, wat doe je dan als onderwijzer. Praten, praten, praten en de kinderen fijn alles na laten zeggen. En wij in Nederland dan maar mopperen als we een werkboekje missen, we hebben tenminste nog een digibord om ze zoet te houden. Administratrice Brenda is gisteren zelf maar naar Kampala afgereist om de vrachtauto met spullen op te halen. En ja, gistermiddag konden we dozen uitladen. Helaas ontbrak nog de helft dus Brenda maar weer mee met de truck naar Kampala. Wat een gedoe. In ieder geval hebben we wel schriften, nu de pennen nog...
Gisteren is uiteindelijk ook de waterpomp geplaatst, na een lange periode van onderzoek, verder verdiepen van de put, uitdrogen van de bovenkant etc.... Niks gaat hier vlot en vanzelf. Overal moet je ..tig keer achteraan en druk uitoefenen om de zaken geregeld te krijgen. Ik heb enorm veel bewondering voor Theo’s geduld en doorzettingsvermogen! Ik word er vreselijk flauw van zo nu en dan.

Oeps...nu eerst mijn verf uitspoelen voordat ik dadelijk groen zie..... Maar hopen dat er water uit de kraan komt en ik niet alles verbruikt heb met mijn schoonmaakactie, want er kwam een piesstraaltje uit...

Gelukt.
Deze week heb ik een aantal gasten mogen ontvangen en laten observeren in onze PP. Enthousiasme alom, veel lof en hulde, nu de orders nog, hopelijk van Edukans. Maar hopen dat het geen zgn. Dreamsteelers zijn, want er werden volop foto’s en aantekeningen gemaakt.
En dan woensdag.....een van de slopenste dagen ooit. Om half negen stond Allon volgens afspraak op de stoep om met me af te reizen naar de private school van zijn zus. Een enorme school met ruim duizend leerlingen inclusief kostschool. Overal klassen met meubilair, maar waar zijn de andere materialen?? Niet dus. Er is genoeg geld op deze scholen, alleen materialen zijn NIET verkrijgbaar. De kleuterklassen hangen vol zelfgemaakte posters en platen, tegen de muur aangeplakt, waardoor deze dus het hele jaar aanwezig zijn. En dat is het dan, laat zich raden wat hier zich dehele dag af moet spelen. Precies.....praten...praten...praten! Doen en ervaren is er nauwelijks bij. Na een uur gewacht te hebben waren alle juffen zover om me aan te horen over Happy Start. Stilte alom, hier luistert men als iemand spreekt en val je niet in de rede. Enigszins ongemakkelijk; vinden ze het wel leuk? Wat denken ze nu?, zijn vragen die tussentijds opreizen. Na afloop kwamen de vragen en lofuitingen. Zo blij dat er eindelijk materialen zijn waar ze wat mee kunnen. Een handleiding met activiteiten, hoera! Eerste set verkocht! Maar....het is me duidelijk dat dit niet zomaar kan. Er moet dus een workshop volgen want anders wordt het echt niet wat vrees ik. Dus....maandag weer fijn naar Kampala voor de workshop! ‘s Middags met Eva nog een school bezocht, zelfde verhaal, maar hier was men niet zo vlot accoord. Moet eerst door de board en of er ook over de prijs te onderhandelen valt. Niet dus!!! Ik slijt het materiaal zo ongeveer tegen kostprijs, dus mooi niet!
Deze bezoekjes waren intensief, niet alleen vanwege de concentratie en het constant Engels spreken, maar vooral het reizen er naar toe. Mijn hemel, wat een onderneming. In het busje, tussen stinkende Ugandesen, met een zware rugzak op schoot, in en uit het busje klauteren, door KLA sjouwen met de tas op de rug, op zoek naar het volgende busje, wachten tot het busje vol is, dan aangeduwd worden omdat de accu leeg is. Vervolgens over hobbelende zandpaden door de stad kilometers buiten het stadscentrum. Onderweg tanken en banden op spanning brengen. (Men tankt hier steeds zo’n 5000 shilling per keer, wat maakt dat je dus iedere rit wel een keer bij de pomp staat.) Op de terugweg naar huis , wat zo’n 2 uur duurde (15 km!!) een persoon in enorme plas bloed op de weg. Veel omstanders en het busje stopt. Een aantal personen springen eruit, ik in mijn onnozelheid denken dat er misschien een dokter bij zit, nee hoor, gewoon ramptoerisme en wij in het busje wachten tot men uitgegluurd was. De persoon in kwestie zal ondertussen doodgebloed zijn, want ambulances doen er dus ook te lang over om de gewonde te halen. Zo gaat dat, je haalt je schouders maar op, wat moet je anders. Een leven telt hier niet zoals wij dat kennen.
Totaal afgedraaid kwam ik thuis en ik ben vol bewondering over mijn Ugandese medemens die dit dag in dag uit moet verdragen.

Tenslotte heb ik me deze week druk gemaakt met allerlei gesprekken en vooral het uitwerken van de activiteiten voor de creatieve middag. Een aantal leraren komt zelf hun info halen en pakt het prima en vol enthousiasme op. Anderen moet je achter de vodden en ook tijdens de lessen aansturen, want kinderen begeleiden snappen een paar echt niet. Ze gaan na een simple uitleg achter het bureau zitten met het hoofd in de handen en dat is het dan. Tja...en dat accepteert teacher Rixtie dus niet, dus hier volgt nog wel een meeting over. Want als dit tijdens deze lessen zo gaat dan laat het zich raden hoe het er tijdens de leervakken bij deze leerkrachten aan toe gaat. Ik begrijp dan ook stiekem het aantal zittenblijvers wel. Wordt vervolgd.

Dadelijk maar eens mijn lieve kinderen van het weeshuis bezoeken. Ik ben er deze week niet geweest omdat ik steeds te laat thuis was en liever niet in het donker over het pad loop. Volgende week proberen we Umaru op een school voor volwassenen te krijgen, zodat hij ook zijn lagere school heeft afgerond en dan maar zien of we een praktijkschool voor hem kunnen vinden. Ik zit wel met een financieel probleem, want het transport zal dagelijks zo’n 2 euro gaan kosten en dat telt op in de maand. Daar komt het schoolgeld natuurlijk nog bij. Het moet lukken om hier wat sponsors voor te vinden, wie helpt er mee?

Lieve mensen, ik laat het hierbij, zal even zien of Theo de koffie klaar heeft en dan hoop ik vanmiddag een plons te kunnen maken in het zwembad van Kavumba, zou lekker zijn. Nog 5 nachtjes en dan komt mijn lieve vriendin. Alles schoon en gepoets en klaar voor ontvangst, ik tel af! En zaterdagochtend volgt mijn Maarten, wat een heerlijke gezelligheid!!

Ik groet jullie met dikke zoenen!
Liefs, Rixt