Alleenstaande werkende moeder in Uganda……
Door: Rixt Lanting
Blijf op de hoogte en volg Rixt
12 Augustus 2011 | Oeganda, Kayunga
Er zijn soms van die dagen dat je met een brok in je keel rondloopt en even heel erg stil wordt.
Op de Bondekoschool werken 3 juffen waarvan 2 met kinderen. Vandaag sprak ik met hen, ze hebben het zwaar. 6 dagen in de week werken van 7.00 tot 17.00, met uitzondering van de zaterdag, dan werken ze van 7.00 tot 13.00. Dagen van 10 uur, betekent nauwelijks je kinderen zien. Die draag je over aan een of andere buurvrouw die het niet zo nauw neemt met hygiene en verzorging. Hopende dat je kind die dag iets te eten heeft gekregen en de dag zonder kleerscheuren is doorgekomen, hoe zit je dan lekker op je werk? Niet dus…..Juf Sarah liep vandaag met rode ogen rond en bekende dat ze stijf stond van de stress. Ze is een jonge alleenstaande moeder met een dochtertje van 2. Haar vader is in 1998 in de oorlog omgekomen, ze onderhoudt haar moeder en betaalt schoolgeld voor haar broertje en zusje die ook graag opgeleid worden. Een keer per jaar bezoekt ze hen, de reis naar het oosten is lang en duur. Ze overweegt haar kleine meisje bij haar moeder onder te brengen omdat ze geen uitweg meer ziet. Dat betekent dat je op een bepaalde manier afstand doet van je kind. Een keer per jaar je dochter opzoeken, dat kan je je toch niet voorstellen? Ze ziet geen andere oplossing. Ze verdient zo’n 80 euro per maand en daar moet ze het mee doen. Ongelooflijk. De vrouwen hebben het zwaar. De vader van haar kind laat het haar maar zelf opknappen, hij is niet meer in beeld. Zo gaat dat hier. Als de mannen er geen zin in hebben zoeken ze hun heil anders en lopen weg van iedere verantwoordelijkheid. Ik heb het enorm met haar te doen. En realiseer me hoe luxe ik het had als alleenstaande moeder, met een goed inkomen ondanks een halve baan, een vader die er altijd was als het nodig was, een eigen huis en auto en een lieve oppas voor mijn kind. We realiseren ons zo vaak niet hoe bevoorrecht we zijn ondanks onze problemen. Die vallen totaal in het niet vergeleken met de ellende die deze mensen doormaken. Het maakt me weer nederig en voel me betrokken, maar wat kan ik doen? Ik kaartte het aan bij Theo, die oprecht openstaat voor alle problemen, maar dan moet hij ze wel kennen. Men geeft aan het moeilijk te vinden om met problemen te komen, want wat zal men dan denken. Krijg ik ontslag omdat ik een probleem heb?, schijnt een veel voorkomende gedachte te zijn. Gelukkig hebben we er vandaag goed over kunnen spreken en komt er voor beide vrouwen een geschikte oplossing. Theo gaat zich er weer eens voor inzetten. Deze juffen zijn ontzettend goed in hun vak en het is belangrijk dat zij zich op school niet druk hoeven te maken over hun kinderen.
Dan nog de kinderen van de beadsclub zoals we ze hier noemen. Deze harde werkers hebben tot nu toe zo’n 230 euro verdiend met hun armbandjes. We hebben ze de afgelopen weken laten nadenken over de besteding van het geld. Een deel is voor hun en de andere helft voor de school. Ik stelde voor om het geld te bewaren voor een trip, maar na enig nadenken wilden de kinderen unaniem hun geld gebruiken voor de betaling van hun “schoolfees”. Geen uitje, geen ijsje, cadeautje of zelfs schoolsweater. Allemaal bij lange na niet zo belangrijk als de bedrage aan schoolgeld. En dan ben je weer stil. Het kan niet anders, het maakt me nederig. Ik kan maar niet wennen aan het feit dat er voor hen nooit iets van luxe is, op geen enkel terrein. De basale levensbenodigdheden gaan altijd voor alles. Liever een stuk zeep dan een flesje prik…….
Het was zo’n dag dat het allemaal even hard binnenkomt. Is niet erg, hoort er ook bij, het maakt me weer extra strijdbaar en ik zal me onverminderd voor deze prachtige kinderen blijven inzetten. Ze verdienen het, evenals de leerkrachten.
Morgen gaan we op vakantie. Dat kost veel geld hier. Een park bezoeken is een behoorlijk uitgave. We moeten de gedachte van verspilling maar loslaten, anders kan je helemaal niks meer zonder schuldgevoel, maar het gaat me niet gemakkelijk af. Een vijfdaagse trip naar o.a. Muchinson Falls, ik ben benieuwd. En dan nog even twee dagen hard aan het werk. Het gaat goedkomen.
Zoenen en liefs,
Rixt
Op de Bondekoschool werken 3 juffen waarvan 2 met kinderen. Vandaag sprak ik met hen, ze hebben het zwaar. 6 dagen in de week werken van 7.00 tot 17.00, met uitzondering van de zaterdag, dan werken ze van 7.00 tot 13.00. Dagen van 10 uur, betekent nauwelijks je kinderen zien. Die draag je over aan een of andere buurvrouw die het niet zo nauw neemt met hygiene en verzorging. Hopende dat je kind die dag iets te eten heeft gekregen en de dag zonder kleerscheuren is doorgekomen, hoe zit je dan lekker op je werk? Niet dus…..Juf Sarah liep vandaag met rode ogen rond en bekende dat ze stijf stond van de stress. Ze is een jonge alleenstaande moeder met een dochtertje van 2. Haar vader is in 1998 in de oorlog omgekomen, ze onderhoudt haar moeder en betaalt schoolgeld voor haar broertje en zusje die ook graag opgeleid worden. Een keer per jaar bezoekt ze hen, de reis naar het oosten is lang en duur. Ze overweegt haar kleine meisje bij haar moeder onder te brengen omdat ze geen uitweg meer ziet. Dat betekent dat je op een bepaalde manier afstand doet van je kind. Een keer per jaar je dochter opzoeken, dat kan je je toch niet voorstellen? Ze ziet geen andere oplossing. Ze verdient zo’n 80 euro per maand en daar moet ze het mee doen. Ongelooflijk. De vrouwen hebben het zwaar. De vader van haar kind laat het haar maar zelf opknappen, hij is niet meer in beeld. Zo gaat dat hier. Als de mannen er geen zin in hebben zoeken ze hun heil anders en lopen weg van iedere verantwoordelijkheid. Ik heb het enorm met haar te doen. En realiseer me hoe luxe ik het had als alleenstaande moeder, met een goed inkomen ondanks een halve baan, een vader die er altijd was als het nodig was, een eigen huis en auto en een lieve oppas voor mijn kind. We realiseren ons zo vaak niet hoe bevoorrecht we zijn ondanks onze problemen. Die vallen totaal in het niet vergeleken met de ellende die deze mensen doormaken. Het maakt me weer nederig en voel me betrokken, maar wat kan ik doen? Ik kaartte het aan bij Theo, die oprecht openstaat voor alle problemen, maar dan moet hij ze wel kennen. Men geeft aan het moeilijk te vinden om met problemen te komen, want wat zal men dan denken. Krijg ik ontslag omdat ik een probleem heb?, schijnt een veel voorkomende gedachte te zijn. Gelukkig hebben we er vandaag goed over kunnen spreken en komt er voor beide vrouwen een geschikte oplossing. Theo gaat zich er weer eens voor inzetten. Deze juffen zijn ontzettend goed in hun vak en het is belangrijk dat zij zich op school niet druk hoeven te maken over hun kinderen.
Dan nog de kinderen van de beadsclub zoals we ze hier noemen. Deze harde werkers hebben tot nu toe zo’n 230 euro verdiend met hun armbandjes. We hebben ze de afgelopen weken laten nadenken over de besteding van het geld. Een deel is voor hun en de andere helft voor de school. Ik stelde voor om het geld te bewaren voor een trip, maar na enig nadenken wilden de kinderen unaniem hun geld gebruiken voor de betaling van hun “schoolfees”. Geen uitje, geen ijsje, cadeautje of zelfs schoolsweater. Allemaal bij lange na niet zo belangrijk als de bedrage aan schoolgeld. En dan ben je weer stil. Het kan niet anders, het maakt me nederig. Ik kan maar niet wennen aan het feit dat er voor hen nooit iets van luxe is, op geen enkel terrein. De basale levensbenodigdheden gaan altijd voor alles. Liever een stuk zeep dan een flesje prik…….
Het was zo’n dag dat het allemaal even hard binnenkomt. Is niet erg, hoort er ook bij, het maakt me weer extra strijdbaar en ik zal me onverminderd voor deze prachtige kinderen blijven inzetten. Ze verdienen het, evenals de leerkrachten.
Morgen gaan we op vakantie. Dat kost veel geld hier. Een park bezoeken is een behoorlijk uitgave. We moeten de gedachte van verspilling maar loslaten, anders kan je helemaal niks meer zonder schuldgevoel, maar het gaat me niet gemakkelijk af. Een vijfdaagse trip naar o.a. Muchinson Falls, ik ben benieuwd. En dan nog even twee dagen hard aan het werk. Het gaat goedkomen.
Zoenen en liefs,
Rixt
-
13 Augustus 2011 - 09:58
Broer Willem:
Ik weet dat wij hier in een enorme luxe kunnen leven en dat zet mij vaak aan het denken. Verandering in landen waar het (veel) minder is moet uit de mensen zelf weg komen denk ik. Daarbij kan onderwijs een belangrijk hulpmiddel zijn. Laat je niet te veel meenemen in de ellende, die je om je heen ziet, maar ik denk dat hoop in een goede toekomst het belangrijkste is wat je kunt geven. -
13 Augustus 2011 - 10:12
Daan:
Hey Rixt!
we hebben het hier inderdaad enorm goed! goed bezig dat je je zo inzet voor deze mensen! helemaal top! geniet van de vakantie!
Liefs Daan -
13 Augustus 2011 - 10:26
Wilma Van Saarloos:
Hallo Rixt wat zijn de omstandigheden toch schrijnened en wat kruipt het in je huid en wat voel je je soms machteloos, maar jouw luisterend oor en zoeken naar een oplossing is super belangrijk!!
Is er al eens gedacht aan een creche, waardoor je de goede leerkrachten behoud en de leerkracht ook weet dat hun kind goed opgevangen wordt?
Een fijne vakantie want dat heb je dik verdiend!!
Liefs vanuit dit kikkerland,
Wilma -
13 Augustus 2011 - 12:00
Lies:
He Rixt, net als Wilma dacht ik ook meteen aan een opvang bij de school voor de kinderen van de juffen. Misschien een project voor je volgende bezoek? Wat gaaf om de kids daar in onze''oude'" Wilgerijskleding te zien sporten!
Groetjes en liefs! -
13 Augustus 2011 - 19:14
Mineke:
wat een mooie, maar ook indringende verslagen heb je ons gestuurd. Ja, leven en denken heel anders en dat staat niet in verhouding met de manier van leven bij jou nu.Wel fijn dat je deze tijd bij hen zo productief kunt zijn (maar nooit genoeg) Ik zie wel heel blije koppies en dat is ook weer fijn.
Rust nog wel even uit voordat je hier weer aan de slag gaat. Groetjes aan Maarten en Anna. -
14 Augustus 2011 - 13:41
Sonja,Jeroen En Lisa:
Jeetje, wat hebben wij het toch goed he? Het is toch erg dat er zoveel mensen zijn met zulke hardverscheurende verhalen. Konden we die mensen maar allemaal helpen he? Maar elke glimlach is weer mooi meegenomen. Het is leuk om te zien hoe blij deze mensen met weinig kunnen zijn. Het is hardstikke mooi wat jullie daar allemaal doen. Ons respect daarvoor. Jullie verdienen het om nu even lekker van jullie vakantie te genieten.
Groetjes van Lisa, Jeroen en Sonja -
15 Augustus 2011 - 12:20
Jacobine:
geen woorden vanuit hier......
alleen veel respect en dikke zoenen(aiiii ook jouw verjaardag was ik vergeten)
Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
