Fort Portal en sollicitatiegesprekken….

Oliotya njabo, cebo…

Ja ja…mijn Luganda gaat erop vooruit.
Het is koud in Uganda. Moeilijk voor te stellen, maar het is hier echt winter. Zoiets als herfst bij ons een dan een paar graadjes warmer. De zon zien we weinig en er valt geregeld een bui. Daarnaast is de luchtvochtigheid hoog waardoor alles klam en kil aandoet. Maar gelukkig lopen we nog steeds op teenslippertjes, dat dan wel.

Afgelopen weekend hebben we een uitstap naar Fort Portal gemaakt. Een provincieplaatsje zo’n 5 uur rijden van KLa. Een hele reis, want afstanden zijn hier groot. Maar absoluut geen straf. Er is onderweg altijd zo veel te zien. Fietsen afgeladen met matokebananen, bankstellen, kippen of de gehele Blokker. Dorpjes met veel bedrijvigheid. Altijd en overal veel mensen op straat. Een levendige boel en absoluut niet vervelend. Fort Portal is een levendig stadje wat grenst aan een berggebied. Heel wat anders dan de Alpen, want deze hellingen zijn bedekt met bananenbomen van allerlei soorten. Een exotisch geheel. We overnachtten in het guesthouse van een heuse prins en waren de enige bezoekers. Tja…als je en indrukwekkende website hebt, maar vervolgens check je de boekingen niet….dan komt er ook niemand natuurlijk. Voor ons heerlijk rustig, dat wel. Zaterdag maakten we een mooie wandeling in de omgeving. Scharrelen door de bananenbossen en kleine gehuchtjes. Het gebied omvat vele kleine kratermeertjes met kale hellingen. De ontbossing is hier echt een probleem . Overal zie je houtvuurtjes om bos plaats te laten maken voor de landbouw. Steile hellingen die eerst bebost waren veranderen in kleine akkertjes waarvan je je afvraagt hoe men in hemelsnaam hierop kan werken zonder naar beneden te kukelen.
Na een lange rit door een sprookjesachtig natuurreservaat met bavianen aan de kant van de weg kwamen we op de plaats van bestemming aan. We werden hartelijk welkom geheten door de manager en het was duidelijk dat dit resortje door Muzungu’s wordt gerund. Een stijlvol geheel en fantastische maaltijden. We sliepen in prachtige ecotenten middenin de jungle. Apen in de bomen en ‘s nachts een oorverdovend gekrijs van alle junglebewoners. Over rustig slapen gesproken…. De sfeer was heerlijk en mijn dank is groot aan Theo die mij deze overnachting getrakteerd heeft. Een hele ervaring. De volgende dag op tijd op stap voor de lange terugreis.

Maandag ben ik dan maar eens druk bezig geweest met het schrijven van het curriculum voor de Pre Primary. Een leuke klus, maar veelomvattend.
En dan de sollicitatiegesprekken met kandidaten voor P2, P5 en en een klasse-assistent voor de PP. Dat is ook een hele ervaring moet ik zeggen. 6 mensen die de hele dag op een bankje hangen te wachten voor ze opgeroepen worden. De brieven hebben geen inhoud, hooguit dat men vermelt dat men solliciteert naar een baan. Het blijkt tijdens de gesprekken nogal eens trekken om wat inhoud boven tafel te krijgen, en soms is deze dus gewoon niet aanwezig. Mijn vraagstelling bleek nogal eens te ingewikkeld, want het enige motief om op de BOndekoschool te willen werken blijkt een stabiel salaris te zijn. Het gaat niet om inhoud van de school, maar men wil simpelweg maandelijks uitbetaald worden. Onderwijzer zijn op een school van de overheid is veelal geen pretje. Men neemt het niet zo nauw met uitbetalen en slaat rustig een paar maanden over en dan maar hopen dat je je tegoeden ooit nog krijgt. Een triest gebeuren, het maakt dat onderwijzers veel shoppen naar andere scholen omdat ze hopen dat het daar beter is. Uiteindelijk hebben we drie geschikte mensen kunnen vinden die het komende trimester het team komen versterken. Het blijft steeds weer een uitdaging om deze mensen weer te kneden naar het Bondekomodel. Het “voorleesproeflesje” van een van de dames was ronduit zeer slaapverwekkend. Een kwartier over 1 bladzijde, met oeverloze herhaling en uitkauwen van tekst en plaatje…..er valt nog wat bij te schaven…..maar we hebben er vertrouwen in.

Vanmiddag hebben we een bezoek gebracht aan het National Theatre in Kampala waar Maartens jongens en meiden van Hope North een indrukwekkende presentatie gaven. Wat een energie en explosie van dans , drum en zang, afgesloten door hun voorstelling. Prachtig zo vol overgave deze leerlingen zich lieten zien, ik was diep geraakt. Dan te beseffen welke schrijnende achtergrond van oorlog en geweld deze jongeren achter zich hebben. De dame van War Child die de presentatie kwam beoordelen was ook behoorlijk onder de indruk. Deze kinderen gaan nog veel vaker optreden, dat staat vast. Een mooi resultaat voor Maarten en ik ben heel trots op hem wat hij eruit heeft weten te halen.
Morgen komen ze langs op de boerderij om Maarten toe te zingen voor zijn verjaardag. Dat zal nog een heel spektakel worden. Daarna reizen ze weer af naar hun schamele onderkomen, slapen tussen ratten, zonder klamboe (dat verandert zeer binnenkort) in een vochtig en muf gebouwtje. En dan altijd blijven lachen, deze kinderen zijn zo bijzonder. Ik verwonder me steeds weer over de kinderen in dit land die zo eindeloos veel hoop, geloof, blijdschap en positiviteit laten zien. Zij moeten de toekomst maken in Uganda en hopelijk zal deze voor hun kinderen beter zijn dan die van hen.
We hebben goede moed. Aan hun instelling zal het zeker niet liggen.

Bura bulungi lieve vrienden.
Liefs,
Rixt (en natuurlijk de hartelijke groeten van Maarten en Anna)