Een dronken askali en een kapotte watertank.
Door: Rixt Lanting
Blijf op de hoogte en volg Rixt
03 Maart 2011 | Oeganda, Kayunga
Lieve allemaal,
Ik ben net begonnen aan mijn laatste dag op Bondekoschool. Een heerlijke intensieve tijd ligt alweer bijna achter me. Vol van indrukken, zoveel mooie momenten en het Ugandese stof, want dat is er in overvloed. Men snakt naar regen, maar zoals een sms van het ministerie laat weten kan men zich maar beter voorbereiden op een lange, droge periode, waarin het water en voedsel schaars kan worden.
Afgelopen woensdagavond, in het donker, kwam er een vrachtauto water brengen voor de school. Met zaklampen werd de tank gevuld. De kinderen zouden nu niet meer water hoeven halen van Theo's boerderij. Helaas, niets was minder waar, de volgende ochtend bleek de tank leeggelopen te zijn en al het kostbare water was verdwenen. Zo gaat het hier zo vaak. Je denkt iets goed voor elkaar te hebben en dan komt er weer een tegenslag. Rechtop blijven lopen en gewoon doorgaan, dat hebben ze hier wel geleerd. Het dagelijks leven zit vol met dit soort tegenslagen. Dan nog de dronken askali, de waker van de school. Een man zonder woning en werk. Kortom; eigenlijk een zwerver... Op de Bondekoschool heeft hij zijn eigen kamertje met een bed en hij eet met de pot mee. Bovendien krijgt hij nog een salaris. Helaas zuipt hij dat er in een avond doorheen. Kotst vervolgens de hele keuken onder en is niet meer aanspreekbaar. Het betekent dat de kinderen de volgende dag geen pap krijgen, want dat moet hij 's ochtends al vroeg voorbereiden en hij ligt momenteel zijn roes uit te slapen. Theo heeft het maar ontzettend druk met dit soort akkefietjes. Het is niet niks om directeur (vrijwilligersfunctie) te zijn van een school. Chapeau voor zijn daadkracht en doorzettingsvermogen.
Dinsdag hebben we gasten van andere scholen uit de regio ontvangen. Twee andere Nederlandse organisaties ondersteunen hier projecten en in Nederland ben ik met hen in contact gekomen. Men is zeer geinteresseerd in de werkwijze van de Bondekoschool en men was onder de indruk van de organisatie en manier van werken. Daarna nog een bezoek aan de boerderij, waar ze vol bewondering alles aanschouwden. Tja...als je een school met 800 kinderen moet runnen die over 14 klassen verdeeld moeten worden, reken maar uit.. Bovendien geen boeken en andere lesmaterialen, tja...dan is Bondekoschool toch wel een uniek project waar deze organisaties van kunnen leren. Men ziet de school als voorbeeldschool van Uganda...jaja.. We zullen in de toekomst onze koppen nog wel eens bij elkaar steken vermoed ik.
Gistermiddag hebben we een feestje gevierd met de kinderen. Ze hebben leuke optredens verzorgd en ik kreeg weer prachtige toespraken. Heerlijk natuurlijk, daar groei je van. Nog mooier om alle kinderen en leerkrachten zo blij en dankbaar te zien. Een flesje prik met koekjes blijft hier wonderen doen. Geen gezeur over "dat lust ik niet"...maar dankbare, blije snoetjes. Tranen prikken en kippevel alom. Ik heb de kinderen nog nieuwe bordjes en bekers beloofd, zodat het afhalen in de keuken wat efficienter kan en kinderen die geen bordje meekrijgen ook gewoon kunnen kunnen eten. Dank aan Engely die zo lief is geweest om een donatie te doen. Met weinig geld kan je hier zoveel doen en maakt het veel verschil.
Na het kinderfeest was het feest met de leerkrachten. Dat neemt men hier heel serieus. Er ging zowaar een hele verkleedpartij aan vooraf en Mariam, de leerkracht van P1 zag er werkelijk uit als een prinses. Een galajurk met hoed en al, zo prachtig. Ik kan zo genieten hoe men hier alles ervaart en beleeft. Bijzonder... We zijn naar het recreatiecentrum in Wakiso geweest, waar we van de week nog eens hebben gezwommen. Je kunt daar een buffet bestellen. Nou dat gaat erin...zullen we maar zeggen. Borden vol schept men op. Je snapt werkelijk niet waar deze magere latten dat allemaal laten... Daarna heerlijk dansen met elkaar. We hebben zo ontzettend veel gelachen. Enkele leerkrachten blijken ontzettende feestnummers en iedereen heeft zich heerlijk uitgeleefd..Zelfs Theo was met regelmaat op de dansvloer te vinden en wist ons te imponeren met de meest onmogelijke danspassen. Heerlijk...wat een fantastische avond. Om half tien moest het helaas wel tot een einde komen, gezien iedereen weer om uiterlijk 7.30 uur op school moest zijn. Dat betetekent voor de meesten dat zij op 6.00 uur opstaan. Lange, intensieve dagen, maar je hoort niemand klagen. Ook de leerkrachten genieten van hun werk en vinden het heerlijk om op de Bondekoschool te werken. Ze zijn zich bewust van de vele uitdagingen die ze hier hebben. Kleine klassen, goede materialen en begeleiding van een zeer bevlogen Theo, die hier alles op de rails houdt. Ik leer Theo steeds beter kennen en heb enorme bewondering voor zijn werk. Hij ondersteunt veel lokale mensen door ze werk en onderdak aan te bieden. Niet alleen op school, maar ook op de boerderij krijgen kansarme jongens de mogelijkheid om een vak te leren, naar school te gaan en krijgen ze onderdak en maaltijden. En dan natuurlijk de kinderen van de Bondekoschool. Zij zijn zo ontzettend blij dat ze naar school mogen. Toen wij gisteren om vijf uur vertrokken, waren de leerlingen van P7 boos omdat ze naar huis moesten. Normaal blijft deze klas tot 19.00 op school. Daar kunnen wij ons toch helemaal niets bij voorstellen??
Kortom; het was weer een prachtig avontuur met bijzondere momenten en indrukken. Twee weken is niet lang, maar voelt zeer voldaan. De ontvangst is zo hartelijk en het is een feest om hier te mogen zijn. Maarten en ik zijn stiekem plannen aan het maken om deze zomer weer hier te zijn. Zijn werk in Gulu is nog maar net begonnen en het ziet ernaar uit dat dat vervolgd gaat worden. We zullen zien.
Dank aan alle lieve mensen die mij morele ondersteuning bieden in de vorm van lieve woorden op mijn weblog en/of de donaties die ik heb mogen ontvangen!! Ik kan jullie verzekeren dat iedere euro hier goed terecht is gekomen...
Dank dank en zoals we hier zeggen; webalee njo!!!
Vannacht vlieg ik terug naar het koude Nederland. Ik zal iedereen hier missen, maar kijk weer terug op een fantastische tijd!
In Nederland ga ik weer volop verder met allerlei voorbereidingen; want zoals ze steeds zeggen; "We want to squeeze you". Mijn missie is nog niet volbracht!
Liefs, Rixt
Ik ben net begonnen aan mijn laatste dag op Bondekoschool. Een heerlijke intensieve tijd ligt alweer bijna achter me. Vol van indrukken, zoveel mooie momenten en het Ugandese stof, want dat is er in overvloed. Men snakt naar regen, maar zoals een sms van het ministerie laat weten kan men zich maar beter voorbereiden op een lange, droge periode, waarin het water en voedsel schaars kan worden.
Afgelopen woensdagavond, in het donker, kwam er een vrachtauto water brengen voor de school. Met zaklampen werd de tank gevuld. De kinderen zouden nu niet meer water hoeven halen van Theo's boerderij. Helaas, niets was minder waar, de volgende ochtend bleek de tank leeggelopen te zijn en al het kostbare water was verdwenen. Zo gaat het hier zo vaak. Je denkt iets goed voor elkaar te hebben en dan komt er weer een tegenslag. Rechtop blijven lopen en gewoon doorgaan, dat hebben ze hier wel geleerd. Het dagelijks leven zit vol met dit soort tegenslagen. Dan nog de dronken askali, de waker van de school. Een man zonder woning en werk. Kortom; eigenlijk een zwerver... Op de Bondekoschool heeft hij zijn eigen kamertje met een bed en hij eet met de pot mee. Bovendien krijgt hij nog een salaris. Helaas zuipt hij dat er in een avond doorheen. Kotst vervolgens de hele keuken onder en is niet meer aanspreekbaar. Het betekent dat de kinderen de volgende dag geen pap krijgen, want dat moet hij 's ochtends al vroeg voorbereiden en hij ligt momenteel zijn roes uit te slapen. Theo heeft het maar ontzettend druk met dit soort akkefietjes. Het is niet niks om directeur (vrijwilligersfunctie) te zijn van een school. Chapeau voor zijn daadkracht en doorzettingsvermogen.
Dinsdag hebben we gasten van andere scholen uit de regio ontvangen. Twee andere Nederlandse organisaties ondersteunen hier projecten en in Nederland ben ik met hen in contact gekomen. Men is zeer geinteresseerd in de werkwijze van de Bondekoschool en men was onder de indruk van de organisatie en manier van werken. Daarna nog een bezoek aan de boerderij, waar ze vol bewondering alles aanschouwden. Tja...als je een school met 800 kinderen moet runnen die over 14 klassen verdeeld moeten worden, reken maar uit.. Bovendien geen boeken en andere lesmaterialen, tja...dan is Bondekoschool toch wel een uniek project waar deze organisaties van kunnen leren. Men ziet de school als voorbeeldschool van Uganda...jaja.. We zullen in de toekomst onze koppen nog wel eens bij elkaar steken vermoed ik.
Gistermiddag hebben we een feestje gevierd met de kinderen. Ze hebben leuke optredens verzorgd en ik kreeg weer prachtige toespraken. Heerlijk natuurlijk, daar groei je van. Nog mooier om alle kinderen en leerkrachten zo blij en dankbaar te zien. Een flesje prik met koekjes blijft hier wonderen doen. Geen gezeur over "dat lust ik niet"...maar dankbare, blije snoetjes. Tranen prikken en kippevel alom. Ik heb de kinderen nog nieuwe bordjes en bekers beloofd, zodat het afhalen in de keuken wat efficienter kan en kinderen die geen bordje meekrijgen ook gewoon kunnen kunnen eten. Dank aan Engely die zo lief is geweest om een donatie te doen. Met weinig geld kan je hier zoveel doen en maakt het veel verschil.
Na het kinderfeest was het feest met de leerkrachten. Dat neemt men hier heel serieus. Er ging zowaar een hele verkleedpartij aan vooraf en Mariam, de leerkracht van P1 zag er werkelijk uit als een prinses. Een galajurk met hoed en al, zo prachtig. Ik kan zo genieten hoe men hier alles ervaart en beleeft. Bijzonder... We zijn naar het recreatiecentrum in Wakiso geweest, waar we van de week nog eens hebben gezwommen. Je kunt daar een buffet bestellen. Nou dat gaat erin...zullen we maar zeggen. Borden vol schept men op. Je snapt werkelijk niet waar deze magere latten dat allemaal laten... Daarna heerlijk dansen met elkaar. We hebben zo ontzettend veel gelachen. Enkele leerkrachten blijken ontzettende feestnummers en iedereen heeft zich heerlijk uitgeleefd..Zelfs Theo was met regelmaat op de dansvloer te vinden en wist ons te imponeren met de meest onmogelijke danspassen. Heerlijk...wat een fantastische avond. Om half tien moest het helaas wel tot een einde komen, gezien iedereen weer om uiterlijk 7.30 uur op school moest zijn. Dat betetekent voor de meesten dat zij op 6.00 uur opstaan. Lange, intensieve dagen, maar je hoort niemand klagen. Ook de leerkrachten genieten van hun werk en vinden het heerlijk om op de Bondekoschool te werken. Ze zijn zich bewust van de vele uitdagingen die ze hier hebben. Kleine klassen, goede materialen en begeleiding van een zeer bevlogen Theo, die hier alles op de rails houdt. Ik leer Theo steeds beter kennen en heb enorme bewondering voor zijn werk. Hij ondersteunt veel lokale mensen door ze werk en onderdak aan te bieden. Niet alleen op school, maar ook op de boerderij krijgen kansarme jongens de mogelijkheid om een vak te leren, naar school te gaan en krijgen ze onderdak en maaltijden. En dan natuurlijk de kinderen van de Bondekoschool. Zij zijn zo ontzettend blij dat ze naar school mogen. Toen wij gisteren om vijf uur vertrokken, waren de leerlingen van P7 boos omdat ze naar huis moesten. Normaal blijft deze klas tot 19.00 op school. Daar kunnen wij ons toch helemaal niets bij voorstellen??
Kortom; het was weer een prachtig avontuur met bijzondere momenten en indrukken. Twee weken is niet lang, maar voelt zeer voldaan. De ontvangst is zo hartelijk en het is een feest om hier te mogen zijn. Maarten en ik zijn stiekem plannen aan het maken om deze zomer weer hier te zijn. Zijn werk in Gulu is nog maar net begonnen en het ziet ernaar uit dat dat vervolgd gaat worden. We zullen zien.
Dank aan alle lieve mensen die mij morele ondersteuning bieden in de vorm van lieve woorden op mijn weblog en/of de donaties die ik heb mogen ontvangen!! Ik kan jullie verzekeren dat iedere euro hier goed terecht is gekomen...
Dank dank en zoals we hier zeggen; webalee njo!!!
Vannacht vlieg ik terug naar het koude Nederland. Ik zal iedereen hier missen, maar kijk weer terug op een fantastische tijd!
In Nederland ga ik weer volop verder met allerlei voorbereidingen; want zoals ze steeds zeggen; "We want to squeeze you". Mijn missie is nog niet volbracht!
Liefs, Rixt
-
04 Maart 2011 - 07:28
Engely:
Lieve Rixt,
Woorden schieten tekort, met al jou energie heb je de kids een stukje geschiedenis gegeven waardoor ze kunnen terugkijken op het vertrouwen wat jij hen hebt gegeven. Je legt overal een basis waardoor hoop blijft leven.
Het is geweldig......maar laat ik dit woord nu aan jou geven...........jij bent geweldig!!!! -
04 Maart 2011 - 08:40
Monique:
Wat een mooie en intensieve tijd heb je er weer opzitten. Wow!! -
04 Maart 2011 - 09:11
Margreet:
Een goede terugreis wensen komt denk ik net te laat, maar welkom dan maar weer in ons kikkerlandje. Al jouw hartverwarmende ervaringen laten hier de vrieskou wel weer ontdooien. -
04 Maart 2011 - 10:37
Jos (Bondeko) :
Dag Rixt,
Als je dit leest ben je alweer in Nederland.
Wat een goede tijd heb jij mee mogen maken. OOk de tegenvallers die gebeuren geven beeld van de flexibiliteit en veerkracht van de ugandesen.
Wel thuis ; we spreken elkaar
Jos -
04 Maart 2011 - 12:11
Maarten Sr.:
Hi Rixt.
Je berichtje gelezen . Het is toch wel leuk wat je allemaal ervaart en beleeft.
Ik dacht dat je morgen weer terug gaat?
Nu in elk geval een voorspoedige thuisreis toegewenst
Doei uit Enkuizen. -
04 Maart 2011 - 15:08
Anna:
Geweldig mama! -
04 Maart 2011 - 21:13
Anneke:
Ha die Rixt!
Welkom thuis!
Das wel weer effies wennen,zo de kou in,geen stof om je heen en weer op je beide benen terecht komen!
Tjonge,wat een leuke plannen voor aanstaaande zomer!
Zie je gauw,groetjes An
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
