“Let them draw their own cup”
Door: Rixt
Blijf op de hoogte en volg Rixt
29 Februari 2020 | Oeganda, Wakiso
Alweer mijn laatste blog vanuit zalig Uganda.
Nog een paar dagen en dan land ik weer met twee benen in die o zo andere wereld.
Ook weer fijn. Wat een voorrecht dat je kan/mag schakelen en van zoveel werelden mag genieten.
Vorig weekend vertrokken Annelies, Ineke en ik richting lake Nabugabo. We deelden een eenvoudige hut met uitzicht op het meer. Wat een zalig avontuur. Even uit alle drukte, stof en herrie. Een prachtig meer waarin veilig gezwommen kon worden zonder gevaar op bilharzia. Dat hebben we dan ook volop gedaan. Goed om even op adem te komen en je te verbinden met de prachtige natuur van Uganda. Helaas was Annelies niet fit en ging ik zondagavond laat nog met haar naar het ziekenhuis, een uur over dirt road naar Masaka. Volgespoten met antibiotica gingen we enigszins opgelucht weer richting hut. Helaas gaven te bijwerkingen teveel onrust zodat Annelies dinsdag naar Nederland is vertrokken. Een abrupt einde voor haar en ik realiseerde me hoeveel geluk ik altijd heb dat ik hier toch altijd maar gezond doorheen rol, vooral dankzij mijn wonderkruid artemisia.
Vanaf dinsdag gingen we volop aan het werk op de school van Moses in Kiwangala. Al eerder schreef ik over de grote workshop die we daar gaven voor meer dan 100 leerkrachten. Deze keer dachten we maar wat input in de school te geven. Ineke met haar Jolly Phonics en ik met happy start gecombineerd met het ontwikkelen van spelmaterialen zoals we vorige week op de school van andere Moses deden. Vol vlijt ging men weer aan het knippen, tekenen en kleuren. Er werd veel geproduceerd. De volgende dag hebben ik groepjes baby’s, zoals men driejarigen hier noemt, en middleclass leerlingen ermee laten werken. Zonder uitleg maar observeren wat de kinderen hiermee kunnen en doen. Niveauverschil werd gauw duidelijk. Een aantal flinke ‘baby’s’ zagen onmiddellijk mogelijkheden terwijl er ook een aantal apathisch om zich heen keken. Maar na wat uitleg was toch iedere ‘baby’ actief en geboeid aan het leren. Deze nieuwe ervaring maakte hen nieuwsgierig en onderzoekend
De leerkrachten schrijven de 46 schriftjes voor drie vakken, math, english en science (?..) vol met opdrachten. Vooral verbinden van plaatjes en overtrekken. ‘Tracing’ noemt men dat. Een monsterklus terwijl met een eenvoudig memoriespelletje de kinderen zeker 10x zoveel oefenen en dan ook nog actief zijn. Donderdag deed ik dezelfde observatie met de topclass. De materialen op tafel uitgestald en wederom observeren wat de kinderen ermee aanvangen. Met stomheid geslagen kan ik vaststellen dat deze kinderen nauwelijks tot iets komen, ze ondernemen niet en na herhaaldelijke uitleg pakken ze het nog steeds verkeerd aan. Ik werd bevestigd in mijn vermoeden. De kinderen zijn na twee jaar compleet hun eigen creatief en oplossingsgericht denken kwijtgeraakt. Murf geslagen van het kopiëren van de leerkracht en lesstof erin stampen zijn ze niet meer in staat een eenvoudige puzzel op te lossen, daar waar de ‘baby’s ‘ nog tot actie en ontdekken komen zijn zij gefixeerd. Dat is wat het onderwijs hier doet. Fixeren en de geest is op elk vlak geblokkeerd geraakt. Wat ik al wist werd hier keihard bevestigd. Kinderen leren niet hun eigen kopje te tekenen maar mogen uitsluitend het kopje van de juf overtrekken, ook al zitten er vijf oortjes aan. Je doet het zoals de juf zegt en voordoet en iets anders bestaat er niet.
Dan nog het feit dat veel leerkrachten zelf veel fouten maken en kinderen hier en daar compleet foute kennis ontvangen en opslaan.
De juffen beaamden dat ze de kinderen graag spelend willen laten leren en dat ook leren op hun opleiding, maar onder druk van de ouders en headmaster staan die vinden dat kinderen moeten leren lezen en schrijven. In principe is het een goed teken dat ouders de kinderen naar school sturen, het bewijst dat men het nut ziet van onderwijs, maar het is volledig doorgeslagen en geeft kinderen geen enkele mogelijkheid tot zelfontplooiing. De modelschool in Masindi bewijst dat het wel kan en werkt, maar ooooo.... op elke 100 meter staat een school volgestouwd met kinderen. 8 miljoen kinderen onderwijzen, help, waar begin je dan?? In Masindi dus waar 100 scholen spelend en betekenisvol onderwijs aan kleuters geven. En dan kijk ik maar weer naar onze Bondekoschool waar kleuters wel de kans krijgen om zich te ontplooien en hun eigen kopje mogen ontwerpen. Juf Jacint die twee weken met me heeft meegelopen heeft Winnie vervangen en pakt het gelukkig geweldig op. Men kan en begrijpt het dus wel, maar de druk op andere scholen is groot en daarbij het gebrek aan materialen en de kennis hierover. Ineke en ik willen onderzoeken hoe we zelf een kenniscentrum op kunnen zetten waarin actief en betekenisvol leren met behulp van eenvoudige materialen centraal staat. Het is een lange weg.
Gisteren heb ik nog lang gesproken met David, de nieuwe headmaster en Marieke, die beiden de taak hebben om een opleidingscentrum op te zetten.
Als afronding zoals altijd weer even een peptalk aan het team gegeven waarin nadrukkelijk de boodschap zat...”let our children draw their own cup”.
Dit weekend sluit ik mijn Uganda avontuur weer af met wat afspraken, bezoekjes en uitjes met Theo en ‘mijn kinderen’, Marieke, Watze en Renske. We hebben al wat gezellige momenten achter de rug en ik werd door iedereen als hun moeder gezien. Wat een geschenk deze jongelui te mogen ontmoeten en uit te wisselen over alle mooie, kwetsbare en ontroerende momenten. Voor iedereen weer prachtige onuitwisbare indrukken.
Dank weer aan alle mooie mensen die op mijn pad kwamen, hen achterlatend in die ongeorganiseerde chaos en hardnekkige patronen. Ze blijven in mijn hart en ik hoop ze weer te mogen ontmoeten. Jane en de kinderen, de mannen van de boerderij, Sam en zijn M’TOTO team, de Mosessen, de leerkrachten van de school, Theo en vele anderen.
Weebale njo!
En dank aan jullie, lieve lezers, altijd op de achtergrond een steun in de rug!
Weebale njo!
Liefs, rixt
-
29 Februari 2020 - 11:55
Lilian Kiers:
Ha Rixt, weer lekker meegelezen. Je hebt weer veel meegemaakt en hard gewerkt -
29 Februari 2020 - 12:38
Esther :
Hear! Hear! Jij slaat de spijker op zijn kop Rixt wat betreft kinderen die op school murw geslagen worden en weinig creativiteit kunnen tonen. -
04 Maart 2020 - 15:30
Jos :
Lieve Rixt, intussen ben je weer in het natte kikkerlandje. Wat heb je weer veel meegemaakt en mogen ervaren. Wat een harde les, dat kinderen niet hun eigen kop mogen tekenen en dat na een paar jaar ook niet meer kunnen.
Je werd daarin bevestigd! Het bevestigt mij erin dat het project van de Bondekoschool een goed project is en dat we daarin alleen maar trots op mogen zijn dat we dit als bestuur en donateur(s) mogen doen voor al die kids die deze school bezoeken en hebben bezocht. Zij kunnen intussen wel hun eigen kopje tekenen.
Liefs Jos
-
20 Mei 2020 - 16:46
Lotty:
Haha, ik heb je blog ontdekt...
Leuk om te lezen. dank voor het delen!!
Groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley