Nieuwe ontdekkingen en de zon schijnt weer.

Lieve allemaal,

Dank voor jullie betrokken reacties op mijn vorige weblog. Zo leuk te lezen dat mijn verhalen jullie vermaken en interesseren. Een hart onder de riem, dank, dus dan met veel plezier weer verder schrijven over mijn nieuwe avonturen.

Ik heb een verassende en interessante week achter de rug. Natuurlijk maandag weer veel vrolijke snoetjes op school. Zoals altijd druppelen de kinderen binnen en na drie dagen zijn de meeste kinderen weer aanwezig. Iedereen heeft er weer veel zin in. Ook de leerkrachten zijn blij weer aan de slag te kunnen na een lange vakantie. Voor velen slaat de verveling geregeld toe, iets wat wij ons absoluut niet kunnen voorstellen. Geld voor afleidingen heeft men in de regel niet.
Deze week heb ik vooral in PP doorgebracht. Als “moeder” moet je wat blijven waken over je kind per slot. Het blijkt dat de meeste kinderen de nurseryschool al twee jaar hebben bezocht, dus al prima Engels spreken, keurig kunnen schrijven en ook al enigszins lezen en rekenen. Het doet mij achter de oren krabben, want de beginsituatie zoals deze 10 jaar geleden was, met kinderen die zonder enige basisvaardigheden de school binnenliepen, is behoorlijk veranderd. Ook teacher Winnie gaf aan dat er een behoorlijke kloof is tussen kinderen die al veel kunnen en kinderen die nog aan de basis staan. Voor haar geregeld een uitdaging. Iets om over na te denken, we zullen het programma moeten bijstellen, want het moet uiteindelijk wel een “happy start” blijven. Ik heb een aantal dagen geobserveerd, voorgelezen, voorbeeldlessen gegeven en vooral heerlijk creatief aan de gang geweest en met de kinderen gespeeld. Winnie vindt het zo fijn om te leren en wil heel graag feedback op haar functioneren. Ook Jacint, de nieuwe leerkracht die ook o.a. Winnie ondersteunt is heel leerbaar. Het zijn geweldig enthousiaste meiden die een groot hart voor deze jonge kinderen hebben.
De twee Pabo studenten zijn ook deze week begonnen en voortvarend aan de slag gegaan. Voor hen, zoals voor iedere nieuwe binnenkomer in Uganda, een heerlijke verwondering over alle gewoonten, dagelijkse gang van zaken en gekkigheid.
Iedere ochtend als ik naar school loop observeer ik de mensen en hun handeltjes aan de kant van de straat en geniet van de levendigheid en bizarre zaken, zoals de bil van een koe aan de haak in het stof, hangend boven een scheef getimmerd plankje onder een golfplaten afdak, de plaatselijke slager. Of de plastic recycleman, met enorme hoeveelheden plastic troep in grote zakken gesorteerd, soms meer op straat dan in de zakken. En altijd overal roepende kinderen en vrouwen die de was doen of hun stoepje aan het vegen zijn. Deze week was het echter wel schuifelen door de grote hoeveelheden modder. Glibberen en glijden alsof je over ijs liep, zo nu en dan bijna languit. Blijf maar eens staande in de gladde drek. De modder hier en daar soppend tussen de tenen. Het mag duidelijk zijn, regen, heel veel regen. En koud, vest en soms de jas aan. Voor het eerst in al die jaren dat ik hier kom. Men zegt dat het de Climate change is, ik geloof het graag want dit heb ik nog nooit meegemaakt.

Donderdag ben ik met Ineke naar Masindi afgereisd naar het project van Red Earth. Hier zijn we via de Wilde Ganzen terechtgekomen, omdat we een nieuw initiatief willen uitwerken. Een heerlijk avontuur. Fijn om weer eens nieuws te ontdekken, ik houd ervan. Vier uur rijden naar het noorden, een prachtig landschap, fijn na het drukke verstedelijkte gebied eindelijk eens natuur en wat een rust op de weg! We overnachtten in een simpel hotel en vrijdag hebben we de hele dag besteed aan gesprekken met de initiatiefnemers, een zeer bevlogen Brits koppel. Zij timmeren al jaren aan de weg als het gaat om het opzetten en uitwerken van lesmaterialen voor jonge kinderen en het ontwikkelen van workshops op allerlei gebieden voor de primary schools. Vol verwondering hebben we alle zelfgemaakte materialen van karton, doppen en flessen staan te bekijken. Natuurlijk wisten we dat dit kon, maar dat het zo simpel en effectief kon zijn? We voelden ons bijna onnozel met onze kopieën en gelamineerde kaarten, plaatjes en spelletjes. De demonstratieklassen stonden vol met deze door vele vrijwilligers gemaakte materialen, het was een snoepwinkel en een lust voor het oog. We bezochten nog op twee scholen de kleuter klassen, waar we dit in de praktijk konden observeren. Simpele, typisch Ugandese scholen, maar geen gedram van het alfabet of geforceerd schrijven van lettertjes maar SPELEND LEREN! Dit is waar wij ook voor staan en wat we herkennen. Een hoofd vol geweldige ideeën en vooral met heel veel enthousiasme terug naar huis. De terugweg hebben we aan een stuk door als een stel bakvissen enthousiast zitten te ratelen over onze nieuwe plannen.
Gisteren hadden we een meeting in Kampala met Moses, een enthousiaste man met een eigen school die heel graag met ons mee wil werken. We hebben gelijk een workshop in elkaar geflanst waarbij we al onze opgedane ideeën willen delen met een aantal scholen en ook gelijk in de praktijk willen brengen. We hebben hier zoveel zin in. Het moet anders en het kan anders, dat hebben deze bevlogen Engelse ons laten zien en dat kunnen wij ook, zij het in een wat simpelere uitvoering. Een nieuw kind is geboren....wordt vervolgd.
Samen hebben we de zaterdag nog door KLA, Kampala, gestruind, op de boda, met de taxi’s, altijd heerlijk, maar ook een vermoeiend avontuur.
En dan de zondag, natuurlijk even langs Jane en de kinderen en in de middag zalig zwemmen met Watze en Renske (de studenten) in het nabijgelegen zwembad, met taxi en boda, geweldig. Alle Ugandezen druk spartelend in het ondiepe, de mzungu’s eenzaam in het diepe gedeelte