Happy Start on tour

Lieve mensen,

Annelies en ik ziitten in de bioscoop. Op de veranda van ons verblijf met een bak popcorn en een flesje cola kijken we door de poort naar het straatleven. Er scharrelen wat mensen voorbij met takkenbossen op het hoofd. Kinderen met jerrycans en een enkele boda boda volgeladen met mensen, meubilair of wat er ook allemaal maar op een brommer past. Sinds dinsdag zijn we in Kiwangala waar we samen met Moses en Justine naar toe gereden zijn. 's Ochtends hebben we eerst nog een workshop verzorgd voor leerkrachten van het Children Sure House. De drie scholen waar Annelies zich voor inzet. Ik heb de hele dag van hot naar her gerend om voor alle klassen de materialen in orde te maken voor de Aflatoundag. Iedere groep een kratje met veel voorbereid creatief werk. Teacher Moses is druk geweest met allerlei voorbeelden van werkstukken van gerecycled materiaal. Dit moet echt een topdag worden.

We vierden dinsdag nog de verjaardag van Annelies op school. Wat een feest!! slingers, cake met kaarsjes en natuurlijk veel muziek met zingende en dansende leerkrachten in de ochtendpauze. Onderweg op de evenaar hebben we nogmaals gezongen en een flesje cola gedronken en in Masaka kip met patat gegeten. Voor Annelies een onvergetelijke dag, voor mij niet minder trouwens.
Woensdag kwam de taxi met Mariam, Sharon, Manon, Harriet en Ineke aan. Ineke is de ambassadeur in Uganda voor het Jolly Phonics programma. Ze doet geweldig mooi werk en reist het hele land rond om leerkrachten van het alfabetisch spellen af te helpen dmv het JP programma waar kinderen leren lezen met de sounds/klanken.
Een geweldig leuk en gezellig mens. We hebben met z'n zessen kramp in de kaken gelachen om alle gekte die we hier hebben ervaren. Niks is hier op het platteland vanzelfsprekend. We hebben een gezellig onderkomen met primitieve voorzieningen, maar ach wat is dat ook hilarisch op z'n tijd.
De school in Kiwangala wordt ondersteund door Moses en Justine, twee bevlogen Ugandezen die een groot hart hebben voor het onderwijs aan kansarme kinderen. Moses heeft twee workshopdagen georganiseerd voor de hele regio. De DEO en de coordinator van het onderwijs aan het jonge kind van heel Uganda waren ook uitgenodigd. We verwachtten zo'n 150 mensen en de eerste dag waren er zo'n dertig mensen op tijd. Gedurende de dag kwamen er druppelsgewijs meer mensen met baby en al binnen. Tijdens alle activiteiten werd er flink geknikt, gehumd en vooral gezoogd.
De leerkrachten worden enthousiast en aan het eind van de twee dagen werden er hele flaps volgeschreven met plannen. Prachtig om te lezen wat men opgestoken had en hoe men nieuwe ideeën wil implementeren.
De DEO (district educational officer) was een enorme taart met scheve pruik, die onderuitgezakt op een bank haar whatsapp zat te checken en zat te broeden op haar ellenlange toespraak. Na de enorme lunch taaide ze gelijk af en had niks van de hele workshop meegekregen. MAriam schitterde als vanouds. Ik zie een grote toekomst voor haar. Ze is een natuurtalent, weet groepen te enthousiasmeren en heeft een enorme gedrevenheid. Wat heb ik van haar genoten en alle andere aanwezigen niet minder.
De meneer die verantwoordelijk is voor onderwijs aan het jonge kind belooft dat hij grote plannen heeft met ons......we shall see.....
Het waren zeer vermoeiende dagen, een hele kudde paarden vooruit trekken is een fikse klus, maar we hebben deze met z'n allen geklaard en waren maar wat trots op onszelf. Moses beloofde ons dat dit slechts een begin is en wil een vervolg. We zullen zien, eerst maar bijkomen van dit avontuur.

Zaterdagochtend vertrokken Annelies en ik met Moses en Justine naar Lake Mburu waar we middenin het park in een safaritent hebben overnacht. We maakten een prachtige boottocht over het meer en zagen ontzettend veel nijlpaarden, zeearenden, een enorme piton, waterbuffels en nog zoveel meer. Wat een schitterende tocht in het mooie avondlicht. Echt genieten na zo'n intense week. De nijlpaarden scharrelden 's avonds om de tent, niet geheel ongevaarlijk maar wat een prachtig avontuur. We waren ongeveer de enige bezoekers, wat een stilte na alle herrie van Kiwangala. De volgende dag nog veel zebra's, buffels en impala's gespot. Wat hebben we genoten. Moses en Justine zetten ons zondag af bij de veerboot naar Ssese waar we het project van Martin en Flavia (al net zo bevlogen Ugandezen) gingen bezoeken. Het schooltje wat ik al eerder heb bezocht, maar nu stond er een prachtig stenen gebouw. Nog niet af, want dat is een lange adem. Je kan je hielen niet lichten want dan gebeurt er niks meer en worden de platen van het dak gestolen. Want ja.....er is niemand dus dan is het toch van iedereen en mag je rustig pakken wat je kan. We genoten van de heerlijke sfeer op het eiland en de kampvuren in de avond. Dinsdag werd het schooltje geopend, echter de vloer moest nog gelegd en de ramen gezet, maar het moest wel gebeuren nu wij er nog waren. We gingen in een kleurige optocht met de kinderen naar de nieuwe school. Feestelijk zwaaien met de ballonnen en dat was het dan. De kinderen en ouders kregen rijst met geit, wat wij maar vriendelijk hebben afgeslagen. We hebben geracet in de mercedes van Martin om de veerboot te halen. Glibberend over de zandpaden en de vingers gekruist dat we de boot gingen halen en daar heelhuids aankwamen. Ik maar gillen: " I love my life more than the ferry".....
Als de ferry aan land is moet er geregeld een auto van de boot af worden geduwd, bezine op of......? Wat weer een grap.....
Ach wat valt er veel te vertellen, er gebeurt zoveel, het is zo intens en avontuurlijk. Je maakt meer mee dan te beschrijven valt. Van die grappige voorvallen die ons constant in de lach laten schieten en ons laten uitroepen "wat een grap". Met mijn Luganda woordenboek op de veerpont mensen aan het lachen maken. (Weet je nog rene?) Het leven is een aaneenschakeling van momenten vol gekte en we blijven ons steeds verbazen over deze cultuur. Na tien jaar went het echt niet. Gooi je papier en plastic maar gewoon op de grond, want wat moet je er anders mee? Slapen in de meest uiteenlopende onderkomens, van Paleis to cel, van tent tot hut. Rolex eten op straat en altijd een onnozel praatje maken en ons Luganda oefenen. Hilariteit alom en wat lachen we veel. Happy start pakketten die uit alle hoeken en gaten compleet gemaakt moeten worden, teachers zijn er geregeld met delen vandoor en soms aangevreten door de termieten. Er is zelf een aangevreten deel in het kampvuur beland Workshops geven waar je hard moet trekken aan de leerkrachten en je je afvraagt of er iets blijft hangen.
Dagen verstoken van stroom en internet, alle apparaten leeg, airtime is niet overal te verkrijgen en we leven als een Ugandees op z'n tijd.

Gisteren aangekomen in het nieuwe paleis van Martin en Flavia, de upperclass van Uganda. We hebben weer stroom en internet en alle apparaten in de muur. 'S avonds zitten we binnen en duiken in het enorme bankstel en realiseren dat we ons bevinden in een flipperkast waar we van hot naar her geschoten worden, van het ene uiterste in het andere. We zitten ineens binnen, jammer... Het voelt ineens niet meer als Uganda en zijn blij dat we hier maar een nacht verblijven.

Ondertussen typ ik verder op de veranda van de school in Budada. Net een enorme regenbui die de lucht doet afkoelen. De regentijd is volop aangebroken. We gaan hier morgen de leraren over jolly phonics en happy start informeren. We slapen in een soort van cel, eigenlijk is hier niks voor mzugu's en we hebben een bed in een kamer van twee bij twee meter, wat een grap. Gisteren op het pluche en nu in een lokaal motel. We gaan bij headteacher Moses achterop de brommer glibberend over het zandpad. We gaan ervoor en genieten intens van dit prachtige avontuur!!!

Sula bulungi,
Liefs, Rixt
"Until you spread your wings, you will have no idea how far you can fly."