Een huis, school, dorp, land vol zwarte pieten
Door: Rixt
Blijf op de hoogte en volg Rixt
26 Oktober 2013 | Oeganda, Kayunga
Lieve lezers,
Zaterdagavond, de avonden zijn donker en zo nu en dan wat kil. Met een vestje aan achter de ipad. Heb ik nog vrienden? Facebook werkt hier ook,. Zo nu en dan gooi ik een bericht de atmosfeer in. Over school, mijn vrienden, avonturen en vooral over mijn weeshuis, waar ik meer en meer deel uitmaak van het gezin.
Ik realiseer me dagelijks hoe hard het leven voor m.n. de kinderen in Oeganda is. Hun leven is eenvoudig, maar o zo zwaar, al helemaal als je dat met onze mzungu kindjes vergelijkt. Heel vaag krijg ik berichten over een of andere zwarte pieten discussie mee, ik volg het niet. Het stikt hier van de zwarte pieten, alleen deze zijn echt. Er is hier geen feest. Geen snoep, maar taaie pannenkoekjes of posho. Geen cadeautjes maar hard werken om te zorgen dat er schoolgeld is of meehelpen op het land om een paar sweet potatoes te trekken, zodat er ‘s avonds watt e eten is. Waar maken we ons druk over? Hoe kunnen we? Ach ja, daar is daar en hier is hier, dat is ook zo.
Het raakt me als ik Hope vanmiddag aantref boven een aantal teilen met groezelig water, ploeterend om voor 6 kinderen schooluniformen, t shirts, broekjes, overgooiers en blousjes te wassen. Jane en Isaac werken op een stukje grond 15 kilometer verderop. Ik denk er maar niet aan hoe zij daar gekomen zijn. Hope is kind en moeder. Zij ontfermt zich ook over de kleintjes die niet willen slapen en haar storen bij haar klussen. Met de slipper deelt ze klappen uit. Wat moet ze? Onmacht. Ze wil zo graag de was afkrijgen omdat er nog een stapel huiswerk ligt. Ze kan niet goed meekomen op school omdat ze thuis te weinig tijd heeft Ze moet ‘s ochtends de kinderen helpen met wassen en aankleden. Uit school wacht de was en moet ze helpen koken en dan vallen ‘s avonds haar ogen dicht boven het schoolwerk. Een zwart Pietje die maar wat graag wit had willen zijn omdat ze dan heel wat andere kansen had gehad. Thuis een moeder wachtend met een kopje thee of glaasje prik? Speelgoed, misschien wel een mobieltje of laptop, wie zal het zeggen. Geen Sint voor deze kinderen. Geen verjaardagen, geen feest. Nooit. Behalve als ik kom. Dan neem ik pannenkoeken mee of een lollie, dat is feest. Dan help ik met wassen en alle kleintjes helpen mee en soppen wat in het rond, dat is feest. Dan gaan we samen voetballen en iedereen onderuit trekken, dat is feest. Filmpjes en foto’s kijken op de ipad, dat is feest. Het zit ‘m hier in de kleine dingen, dat maakt het leven hier zo prachtig. Genieten van eenvoud en dankbaar zijn voor die pareltjes. Intens, mooi en bijzonder.
Achterop een boda over de drukke weg vol kuilen en achter stinkende auto’s rijden die links en rechts voorbij schieten. Over blubberpaden glibberend met hand vol ananassen en ander fruit voor lieve Ruth die topzwanger is. Eindelijk weer eens fruit. Pannenkoeken kopen bij Regan die uit een straatarm gezin komt. Het schoolgeld is nog niet betaald, de kinderen dreigen van school gestuurd te worden. Dan maar heel veel pannenkoeken of matten kopen zodat ze ook hun eigenwaarde houden en het geld zelf verdiend hebben. Het huis staat vol met banken waar waarschijnlijk nauwelijks iemand op zit, verder is er helemaal niks. Een te krappe schoolbroek, geld voor een nieuwe is er niet. Ik kan nog pagina’s vullen over al dit soort prachtige kleine zwarte pieten, schitterende kinderen die ieder op hun eigen manier in dit land functioneren, dromen en proberen te overleven. Want dat doe je hier, dat moet, dat is geen keuze.
Het is zaterdagavond, geen tv….wat een genot, dat mis ik niet. Ook die zinloze discussies niet. Ik maak me druk over hoe ik steeds weer kan afstemmen op deze lieve mensen en een klein beetje verschil in hun leven kan maken, want dat verdienen ze zo.
Gisteren ben ik naar de craftmarket geweest en heb flink ingeslagen. Mooie spullen gekocht. Kandelaars, kerstbomen, slippers en heel veel armbanden. Ik koop spullen van een alleenstaande moeder, blij met mij als klant. Ik verkoop spullen in Nederland aan vrienden en collega’s, blij met een mooi ding. Elke cent gaat naar Jane en de kinderen. Ik betaal hun eten, schoolgeld, uniformen etc. Wie doet het anders? Geen Sinterklaas, geen pieten voor hen. Laat mij dan maar een beetje Sinterklaas spelen.
Deze week gaf Jane aan het eigenlijk niet allemaal alleen te kunnen. Ik schat haar zo’n 56 jaar. Eerst zelf 5 kinderen in diepe armoede groot moeten brengen, nu nog voor 10 kindjes van anderen zorgen, dat is zwaar, heel zwaar. Dan moeten de kinderen dus meehelpen, dat begrijp ik, maar voor hen is het ook te zwaar. Dus gaan we een hulp voor haar zoeken die de was kan doen en eten kan koken. Dat zou al zo veel schelen. Met 5 bedplassende kinderen is dat hard nodig. Nu liggen de lakens te broeien op bed omdat er geen tijd is om ze te wassen, urinelucht alom. Dit kan zo niet langer. Voor 30 euro heeft zij voor halve dagen hulp. Nu nog een betrouwbare vinden die niet met suiker en speelgoed naar huis gaat, wat dat schiet ook niet op. Bovendien een sponsor die de kosten wil dragen.
Oh ja…natuurlijk ben ik ook nog op school geweest. Pittenzakken lesjes bekeken bij juf Mariam, zo geestig die kindjes met een zakje op hun hoofd, wat een lol. Lessen geobserveerd en gesprekken gevoerd met de onderhouwdames over Jolly Phonics. Wat doen ze het goed. Het aanvankelijk lezen krijgt eindelijk een stevige basis hier. Geen kinderen die als analfabeet van school komen op de Bondekoschool, zoals nog steeds 80 % van alle kinderen in uganda van school komt.
Gisteren hadden we een teamuitje. Zwemmen, uit eten en natuurlijk heel veel dansjes doen op de Ugandan beat. Ik heb me heerlijk uitgeleefd, uren onder de sterren dansen met de lieve collega’s die zo intens genieten van dit soort feestjes. Zingend en grappend over het glibberpad terug naar huis in onze gehuurde matatu, we lijken wel een schoolklas, zo aandoenlijk.
Het zijn kleine dingen die het leven intens en prachtig maken, daarom ben ik hier zo verschrikkelijk graag. Ik geniet met hen, de kinderen, de jongens van de boerderij, de mensen in de matatu die eindeloos vooruit staren, maar intens lachen als je een grapje maakt.
Wat dat kunnen ze, genieten.
Lieve vrienden, wat een verhaal voor een zaterdagavond, en het hoofd is nog lang niet leeg. Er valt zoveel te delen.
Morgen ga ik naar Kibinge, zo’n drie uur zuidwestwaarts. Ik bezoek een project van kinderen van Uganda. Maandag geef ik een uitleg en workshop over Happy Start. Ik mag leerkrachten van een teacher trainingsschool en basisschoolleerkrachten ondersteunen. Hoe mooi is dat? Mijn zaadjes worden hier en daar gezaaid. Ik voel me bevoorrecht dat ik hier zo’n klein beetje verschl mag maken. Het is zo leuk!!
En dan lieve Ruth. Ze is bijna moeder. Ik heb haar zojuist nog even geknuffeld, ik hoop dat de kleine zich niet voor dinsdag aankondigt. De verantwoordelijke knul is gevlucht en niet te traceren. Bang voor de politie. Hier word je als vader aansprakelijk gesteld en moet betalen voor de kosten etc. Dit krijgt nog een heel vervolg.
Ik duik mijn bed maar eens op tijd in en hoop op een mooie droom.
Dag lieverds, geniet van de herfst, de pepernoten en chocoladeletters.
(oeps….daar heb ik stiekem best even zin in…)
Sura bulungi.
Liefs, Rixt
Zaterdagavond, de avonden zijn donker en zo nu en dan wat kil. Met een vestje aan achter de ipad. Heb ik nog vrienden? Facebook werkt hier ook,. Zo nu en dan gooi ik een bericht de atmosfeer in. Over school, mijn vrienden, avonturen en vooral over mijn weeshuis, waar ik meer en meer deel uitmaak van het gezin.
Ik realiseer me dagelijks hoe hard het leven voor m.n. de kinderen in Oeganda is. Hun leven is eenvoudig, maar o zo zwaar, al helemaal als je dat met onze mzungu kindjes vergelijkt. Heel vaag krijg ik berichten over een of andere zwarte pieten discussie mee, ik volg het niet. Het stikt hier van de zwarte pieten, alleen deze zijn echt. Er is hier geen feest. Geen snoep, maar taaie pannenkoekjes of posho. Geen cadeautjes maar hard werken om te zorgen dat er schoolgeld is of meehelpen op het land om een paar sweet potatoes te trekken, zodat er ‘s avonds watt e eten is. Waar maken we ons druk over? Hoe kunnen we? Ach ja, daar is daar en hier is hier, dat is ook zo.
Het raakt me als ik Hope vanmiddag aantref boven een aantal teilen met groezelig water, ploeterend om voor 6 kinderen schooluniformen, t shirts, broekjes, overgooiers en blousjes te wassen. Jane en Isaac werken op een stukje grond 15 kilometer verderop. Ik denk er maar niet aan hoe zij daar gekomen zijn. Hope is kind en moeder. Zij ontfermt zich ook over de kleintjes die niet willen slapen en haar storen bij haar klussen. Met de slipper deelt ze klappen uit. Wat moet ze? Onmacht. Ze wil zo graag de was afkrijgen omdat er nog een stapel huiswerk ligt. Ze kan niet goed meekomen op school omdat ze thuis te weinig tijd heeft Ze moet ‘s ochtends de kinderen helpen met wassen en aankleden. Uit school wacht de was en moet ze helpen koken en dan vallen ‘s avonds haar ogen dicht boven het schoolwerk. Een zwart Pietje die maar wat graag wit had willen zijn omdat ze dan heel wat andere kansen had gehad. Thuis een moeder wachtend met een kopje thee of glaasje prik? Speelgoed, misschien wel een mobieltje of laptop, wie zal het zeggen. Geen Sint voor deze kinderen. Geen verjaardagen, geen feest. Nooit. Behalve als ik kom. Dan neem ik pannenkoeken mee of een lollie, dat is feest. Dan help ik met wassen en alle kleintjes helpen mee en soppen wat in het rond, dat is feest. Dan gaan we samen voetballen en iedereen onderuit trekken, dat is feest. Filmpjes en foto’s kijken op de ipad, dat is feest. Het zit ‘m hier in de kleine dingen, dat maakt het leven hier zo prachtig. Genieten van eenvoud en dankbaar zijn voor die pareltjes. Intens, mooi en bijzonder.
Achterop een boda over de drukke weg vol kuilen en achter stinkende auto’s rijden die links en rechts voorbij schieten. Over blubberpaden glibberend met hand vol ananassen en ander fruit voor lieve Ruth die topzwanger is. Eindelijk weer eens fruit. Pannenkoeken kopen bij Regan die uit een straatarm gezin komt. Het schoolgeld is nog niet betaald, de kinderen dreigen van school gestuurd te worden. Dan maar heel veel pannenkoeken of matten kopen zodat ze ook hun eigenwaarde houden en het geld zelf verdiend hebben. Het huis staat vol met banken waar waarschijnlijk nauwelijks iemand op zit, verder is er helemaal niks. Een te krappe schoolbroek, geld voor een nieuwe is er niet. Ik kan nog pagina’s vullen over al dit soort prachtige kleine zwarte pieten, schitterende kinderen die ieder op hun eigen manier in dit land functioneren, dromen en proberen te overleven. Want dat doe je hier, dat moet, dat is geen keuze.
Het is zaterdagavond, geen tv….wat een genot, dat mis ik niet. Ook die zinloze discussies niet. Ik maak me druk over hoe ik steeds weer kan afstemmen op deze lieve mensen en een klein beetje verschil in hun leven kan maken, want dat verdienen ze zo.
Gisteren ben ik naar de craftmarket geweest en heb flink ingeslagen. Mooie spullen gekocht. Kandelaars, kerstbomen, slippers en heel veel armbanden. Ik koop spullen van een alleenstaande moeder, blij met mij als klant. Ik verkoop spullen in Nederland aan vrienden en collega’s, blij met een mooi ding. Elke cent gaat naar Jane en de kinderen. Ik betaal hun eten, schoolgeld, uniformen etc. Wie doet het anders? Geen Sinterklaas, geen pieten voor hen. Laat mij dan maar een beetje Sinterklaas spelen.
Deze week gaf Jane aan het eigenlijk niet allemaal alleen te kunnen. Ik schat haar zo’n 56 jaar. Eerst zelf 5 kinderen in diepe armoede groot moeten brengen, nu nog voor 10 kindjes van anderen zorgen, dat is zwaar, heel zwaar. Dan moeten de kinderen dus meehelpen, dat begrijp ik, maar voor hen is het ook te zwaar. Dus gaan we een hulp voor haar zoeken die de was kan doen en eten kan koken. Dat zou al zo veel schelen. Met 5 bedplassende kinderen is dat hard nodig. Nu liggen de lakens te broeien op bed omdat er geen tijd is om ze te wassen, urinelucht alom. Dit kan zo niet langer. Voor 30 euro heeft zij voor halve dagen hulp. Nu nog een betrouwbare vinden die niet met suiker en speelgoed naar huis gaat, wat dat schiet ook niet op. Bovendien een sponsor die de kosten wil dragen.
Oh ja…natuurlijk ben ik ook nog op school geweest. Pittenzakken lesjes bekeken bij juf Mariam, zo geestig die kindjes met een zakje op hun hoofd, wat een lol. Lessen geobserveerd en gesprekken gevoerd met de onderhouwdames over Jolly Phonics. Wat doen ze het goed. Het aanvankelijk lezen krijgt eindelijk een stevige basis hier. Geen kinderen die als analfabeet van school komen op de Bondekoschool, zoals nog steeds 80 % van alle kinderen in uganda van school komt.
Gisteren hadden we een teamuitje. Zwemmen, uit eten en natuurlijk heel veel dansjes doen op de Ugandan beat. Ik heb me heerlijk uitgeleefd, uren onder de sterren dansen met de lieve collega’s die zo intens genieten van dit soort feestjes. Zingend en grappend over het glibberpad terug naar huis in onze gehuurde matatu, we lijken wel een schoolklas, zo aandoenlijk.
Het zijn kleine dingen die het leven intens en prachtig maken, daarom ben ik hier zo verschrikkelijk graag. Ik geniet met hen, de kinderen, de jongens van de boerderij, de mensen in de matatu die eindeloos vooruit staren, maar intens lachen als je een grapje maakt.
Wat dat kunnen ze, genieten.
Lieve vrienden, wat een verhaal voor een zaterdagavond, en het hoofd is nog lang niet leeg. Er valt zoveel te delen.
Morgen ga ik naar Kibinge, zo’n drie uur zuidwestwaarts. Ik bezoek een project van kinderen van Uganda. Maandag geef ik een uitleg en workshop over Happy Start. Ik mag leerkrachten van een teacher trainingsschool en basisschoolleerkrachten ondersteunen. Hoe mooi is dat? Mijn zaadjes worden hier en daar gezaaid. Ik voel me bevoorrecht dat ik hier zo’n klein beetje verschl mag maken. Het is zo leuk!!
En dan lieve Ruth. Ze is bijna moeder. Ik heb haar zojuist nog even geknuffeld, ik hoop dat de kleine zich niet voor dinsdag aankondigt. De verantwoordelijke knul is gevlucht en niet te traceren. Bang voor de politie. Hier word je als vader aansprakelijk gesteld en moet betalen voor de kosten etc. Dit krijgt nog een heel vervolg.
Ik duik mijn bed maar eens op tijd in en hoop op een mooie droom.
Dag lieverds, geniet van de herfst, de pepernoten en chocoladeletters.
(oeps….daar heb ik stiekem best even zin in…)
Sura bulungi.
Liefs, Rixt
-
27 Oktober 2013 - 09:29
Elma:
lieve Rixt,
Het blijven boeiende, indrukwekkende belevenissen die je meemaakt.
Prachtig die inzet van je.
liefs,
Elma -
27 Oktober 2013 - 10:45
Anna:
Wat weer een indrukwekkend verhaal mama!
Succes met de reis van drie uur vandaag!
xxx -
27 Oktober 2013 - 12:28
Tessa:
Dag lieve Rixt,
Wat krijg ik weer kippenvel als jij jouw verhaal vertelt.
Veel succes en ik wacht met smart op je volgende blog.
Hele fijne tijd nog!
Dikke kus Tessa -
27 Oktober 2013 - 14:02
Gerard:
Dag Rixt,
Wat een verhaal en wat zit de wereld vreemd in elkaar.
Sterkte met al je zorgen voor de kinderen daar.
Liefs, Gerard -
27 Oktober 2013 - 14:38
Greet:
Lieve Rixt
Blijf vooral Sinterklaas spelen voor al die lieve kinderen in Oeganda.Goed bezig.
Tuut Greet -
27 Oktober 2013 - 14:45
Jos :
Lieve Rixt,
Wat een bizarre wereld is het zo! Wel even rillingen !
goed zoals je dit beschrijft en aankaart.
Succes met informatie geven over Happy start.
Lieve groet
Jos -
27 Oktober 2013 - 16:45
Karin:
Lieve Rixt,
Ik ben onder de indruk van je verhaal en zie alles weer levendig voor me.
Vanavond (als je nog puf hebt) of morgenavond even skypen??
kus Karin -
27 Oktober 2013 - 18:35
Lida:
Je warme verhaal met aandacht gelezen. Zo menselijk allemaal en zo'n dankbare plek die je daar mag innemen.
En je doet het zo goed!
Wil je Jane hartelijk groeten van mij?
liefs Lida
-
29 Oktober 2013 - 12:44
Lilian:
Lieve Rixt,
Tjonge, kan me voorstellen dat je helemaal vol zit met ervaringen, indrukken en gevoelens. Wat staan onze werelden ver uit elkaar. En dan jij als een soort brug ertussen. Knap hoor. Liefs Lilian -
30 Oktober 2013 - 21:49
Wilma:
Lieve dappere hardwerkende Rixt, wat is het verschil toch groot!!
En wat voel je je soms machteloos...
En wat doe je daar weer een heleboel mooi werk...
EEn vol hoofd vol met allerlei emotie`s als je kon toveren...
Toch maak je een verschil daar...
Geniet daar van die geweldige zwarte pieten wat maar weer zo duidelijk is waar gaat het nou allemaal om..
dikke knuffel enne er zijn nog eeen heleboel poepernoten hier....
en stompzinnige discussies....
-
31 Oktober 2013 - 19:42
Jan :
Dag Rixt,
Je gedijt goed tussen de kinderen, de groten, Pieten en Pietinnen.De warmte straalt hier al van het scherm af. Dat komt ook door jouw mooie manier van schrijven over mensen in menselijke situaties, met hun lach en met hun sores.Dat wij bevoorrecht zijn spat van elke zin. Met groet aan de bekenden. Jan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
